سیستم های رادیاتور و دیگ بخار سنتی

خانه و ساختمان های آپارتمانی قدیمی تر معمولاً به وسیله سیستم های رادیاتور و دیگ بخار سنتی گرم می-شوند. این ها شامل یک دیگ بخار مرکزی است که بخار و آب گرم را از طریق لوله ها به واحدهای رادیاتور قرارگرفته به طور استراتژیک در اطراف خانه منتقل می کنند.

رادیاتور کلاسیک - یک واحد آهنی که معمولاً نزدیک پنجره ها قرار دارد - معمولاً رادیاتور بخار نامیده می شود اگرچه این عبارت در برخی موارد دقیق نیست.در واقعیت، دو نوع سیستم وجود دارد که از این رادیاتورهای قدیمی استفاده می کند. دیگ های بخار واقعی درواقع بخار گازی را از طریق لوله ها به رادیاتورها منتقل می کنند که دوباره به آب میعان شده و دوباره برای گرم شدن به دیگ بخار بازمی گردد.

سیستم های رادیاتور مدرن آب گرم را با پمپ های برقی به رادیاتورها منتقل می کنند. آب گرم حرارت خود را در رادیاتور آزاد می کند و آب سرد شده برای گرم شدن بیشتر به دیگ بخار بازمی گردد. سیستم های رادیاتوری آب گرم در اروپا بسیار رایج هستند.

منابع سوختی

سیستم های رادیاتور/دیگ بخار را می توان با گاز طبیعی، پروپان مایع، نفت یا برق سوخت رسانی کرد. دیگ های بخار قدیمی حتی با زغال سنگ نیز تغذیه می شده اند.

توزیع

گرما به وسیله بخار یا آب گرم در حال چرخش درون لوله های فلزی به رادیاتورهایی تولید می شود که به شکلی ساخته شده اند که انتقال انرژی گرمایی را تسهیل کنند.

مزایا

• گرمای تابشی نسبتاً راحت است و به مانند هوای متحرک هوا را خشک نمی کند.
• رادیاتورها را می توان به قرنیزهای مخفی یا رادیاتورهای پانل دیواری ارتقا داد.
• زمانی که دیگ های بخار قدیمی جایگزین می شوند، دیگ های بخار مدرن می توانند بازدهی انرژی بسیار خوبی ارائه کنند.

معایب

• رادیاتورها می توانند ازنظر بصری زیبا نباشند.
• موقعیت رادیاتورها می تواند قرارگیری مبلمان و پوشش پنجره ها را محدود کند.
• سیستم های مبتنی بر دیگ بخار را نمی توان با سیستم تهویه مطبوع ترکیب کرد.