نانو کامپوزیت های ساختمانی

در این دسته از کامپوزیت ها، فاز تقویت کننده کمتر از 100 نانومتر است. از جمله این مواد تقویت کننده نانو سیلیس آمورف بوده که به عنوان عامل چسبنده به بتن های با عملکرد بالا افزوده می شود. هم چنین نانو لوله های نوین، دارای ساختاری هستند که آنها را از فولاد قوی تر و بسیار سبک می کند به طوریکه می توانند خمیدگی و کشش را بدون شکستن تحمل کرده و در آینده جایگزین الیاف کربنی شوند و در کامپوزیت ها به کاربرده شوند.

دلیل بالا بودن عمر نانو کامپوزیت ها، خواص غیرکشسان آنهاست. در حالی که مواد فلزی حالت کشسان داشته و انرژی جذب شده را میرا می نمایند. بنابراین مواد نانو کامپوزیتی در برابر ارتعاشات زلزله عملکرد بهتری خواهند داشت و بهترین گزینه جهت مقاومت سازه در برابر لرزه خواهند بود.

طبق آمار، مصرف کامپوزیت در کشورهای توسعه یافته در صنعت ساختمان، چیزی حدود 38 درصد بازار جهانی این محصولات را به خود اختصاص می دهد، بنابراین نادیده گرفتن کامپوزیت در مواردی که می تواند ناکارآمدی محصولات و روش های سنتی را جبران کند، به معنای از دست دادن یک تکنولوژی نوین در صنعت ساختمان است که به سرعت هم بهره برداری از آن در دنیا رو به افزایش است.

با مطالعه پیشینه استفاده از کامپوزیت در می یابیم که ابتدا خاصیت شکل پذیری آن در ساخت لوازم بهداشتی داخل ساختمان مورد توجه قرار گرفته است که عمده استفاده از کامپوزیت های ساختمانی در ساخت وان، سینک و… بوده که بعدها با انجام مطالعات بیشتر به سمت استفاده های زیر ساختاری در بنا کشیده شده است.

مثلا در ژاپن به علت زلزله خیز بودن این کشور، کامپوزیت های ساختمانی کاربرد فراوانی دارند و در ساخت پل ها، تیرها، گاراژها و پارکینگ ها به شکل گسترده استفاده می شوند همچنین در کشورهای اروپایی چون فرانسه و آلمان ساختمان هایی از جنس مواد مرکب یا همان کامپوزیت های ساختمانی ساخته می شوند که با جرثقیل قابل حمل هستند.

در ایران بیشترین درصد استفاده از کامپوزیت های ساختمانی در مصالح بهداشتی است و هنوز قابلیت های مقاومتی آن ناشناخته مانده است، ولی باید بدانیم که صرف استفاده های تزئینی از این ماده در مصالح بهداشتی داخلی ساختمان نمی تواند بیانگر رشد به کارگیری این محصول در ساختمان سازی باشد و باید در این زمینه فعالیت هایی در جهت به کارگیری کامپوزیت به شکل های کاربردی تری هم صورت گیرد.