ترک در بتن را می توان در اغلب موارد به هیدراتاسیون سیمان نسبت داد. هیدراتاسیون حرارتی ایجاد می کند که باعث افزایش دمای بتن می شود. اگر این افزایش به طور یکنواخت در سرتاسر یک قطعه بتنی معین، بدون هر گونه محدودیت خارجی اتفاق افتد، در این صورت قطعه تا زمانی که به حداکثر دمای خود برسد، انبساط حاصل می کند.
بنابراین، هیچ گونه تنش های حرارتی در داخل قطعه به وجود نمی آید. وقتی سطح بتن می تواند به محیط اطراف حرارت پس دهد، احتراق حرارتی بین قسمت خارجی سرد و هسته مرکزی داغ قطعه بتنی ایجاد می شود. به دلیل پخش حرارتی کم بتن، حرارت نمی تواند با سرعت کافی به خارج راه یابد، در نتیجه، انبساط حرارتی آزاد در قسمت های مختلف قطعه بتنی نا برابر خواهد بود.
محدود نمودن انبساط آزاد، منجر به تنش های فشاری و کششی خواهد شد. چنانچه تنش کششی در سطح قطعه، ناشی از انبساط هسته مرکزی، بیش از مقاومت کششی بتن باشد منجر به تغییر شکل نسبی کششی می شود که بیشتر از ظرفیت بتن است و در این صورت ترک های سطحی در بتن توسعه می یابند.
عوامل مهم فنی و اجرایی ایجاد کننده ترک در بتن
ترک های موجود در سطح بتن، کانال های آبیاری و زهکشی که باعث ایجاد درز و شکاف و در نهایت تخریب رویه بتنی کانال ها می شود، از عواملی هستند که هر ساله باعث هدر رفتن مقادیر زیادی از منابع آبی کشور به صورت نشت و خسارات مالی می شوند. لذا باید ضمن جلوگیری از به وجود آمدن آنها در صورت بروز، ضمن کنترل، مقادیرشان را به حداقل رسانید.
تغییر شکل های به وجود آمده در سطح بتن که در نهایت به ترک های موجود در سطح منجر می شود ممکن است حاصل اعمال تنش، تغییرات حجم در اثر جمع شدگی، خشک شدن و تغییرات دما باشد. از آنجائیکه بتن در مقابل کشش بسیار ضعیف بوده و مستعد ترک خوردن است.
هیچکس نمی تواند تضمین کند که در بتن ترک ایجاد نخواهد شد و احتمالامقداری ترک خوردگی وجود دارد. انواع مختلف ترک ممکن است رخ دهد. ولی با اجرای دقیق و مصالح مناسب می توان ترک ها را کاهش داد و از ایجاد ترک ها جلوگیری نمود و ضمن کنترل، مقدار آنها را به کم ترین حد ممکن محدود نمود زیرا ترک ها به پایایی بتن آسیب رسانده و ازنظر زیبائی نیز نامطلوب است.