بتن های دیرگداز

بتن های دیرگداز به مواد معمولاً غیرفلزی گفته می شوند که می توانند در درجه حرارت های بالا پایدار باشند. بنابراین جرم های نسوز باید قابلیت حفظ خصوصیات فیزیکی و شیمیایی را در درجه حرارت های بالا و شرایط عمل داشته باشد. قدرت پایداری در درجه حرارت های بالا اگر چه یک عامل تعیین کننده بوده ولی با این حال بتن های دیرگداز باید در مقابل عوامل مخرب دیگری از جمله سایش، ضربه، شوک حرارتی، حمله شیمیایی و بار مکانیکی زیاد در شرایط دمایی بالا نیز مقاوم باشد.

از طرفی دیگر طول عمر، قابل دسترس و شکل پذیر بودن، اقتصادی بودن و سهولت استعمال نسبت به دیگر مواد دیرگداز، عامل توسعه این جرم نسوز است که در حال، کاربرد وسیعی را برای خود در صنایع مختلف باز کرده است.مهندسینی که با مواد دیرگداز سرو کار دارند از جمله بتن های دیرگداز، دارای خواص و ویژگی های خاص خود در نحوه تولید و کاربرد است.

تکنولوژی مواد دیرگداز را می توان به صورت در آوردن مواد به شکل دلخواه و سپس خشک کردن در یک مدت زمان طولانی و نهایتا در آتش قرار دادن ترسیم کرد. در حالی که تکنولوژی بتن های دیرگداز عبارت است تهیه مخلوط، ریختن و لرزش و سرانجام در زمان کوتاهی خشک می شود. استحکام مورد نیاز بدون پختن به دست می آید، بدین وسیله قادر به تولید شکل های پیچیده و مختلف بدون ترک و تغییر فرم هستیم.

مشخصات و ویژگی های بتن های دیرگداز

مخلوط های بتنی از نظر کارخانجات دیرگداز، مخلوط های خشک شدنی در هوا هستند که از مواد اولیه مقاوم در برابر حرارت با اندازه دانه بندی(30-0) میلیمتر و سیمان تشکیل شده اند. عامل های چسبندگی در چنین بتن هایی، چسب های هیدرولیکی (معمولاً سیمان ها) یا چسب های غیرهیدرولیکی (مثل چسب شیشه) است.

این نوع بتن ها، موادی هستند که دارای فسفات، چسب شیشه، ماگنزیا (پریکلاس) هستند. استحکام مورد نیاز بدون پخش به دست می آید و بدین وسیله قادر به تولید شکل های پیچیده و مختلف از این بتن ها هستیم. (سازه مونولیتیک)