انواع روسازی های بتنی

روسازی بتنی ساده درز دار

یک روسازی بتنی غیر مسلح درز دار بایستی با درزهای انقباض با فواصل نزدیک به هم ساخته شو د. داول (میلگرد اتصال) یا قفل و بست سنگدانه ای ممکن است برای انتقال با ر در عرض درزها مورد استفاده قرار گیر د. کاربرد استفاده یا عدم استفاده از داول ها با توجه به مناطق جغرافیایی مختلف با یکدیگر متفاوتند. در صورت افزایش فاصله درزها قفل و بست سنگدانه ای کاهش یافته و ریسک به وجود آمدن ترک افزایش می یابد.

روسازی بتنی مسلح درز دار

در این نوع روسازی آرماتورهای فولادی بکار رفته بر خلاف شبکه های سیمی یا میلگردهای آجدار نه به منظور افزایش مقاومت سازه ای روسازی بلکه به جهت افزایش فاصله درزها تعبیه می شوند. فواصل درزها از 9 تا 30 متر ( 30 تا 100 فوت) متغیر است. به دلیل افزایش طول پانل ها، لازم است داول ها برای انتقال بار در عرض درزها قرار داده شوند. مقدار توزیع فولاد JRCP با افرایش فاصله درزها افزایش می یابد.

در هر حال هزینه تعداد درزها و داو ل ها با افزایش فاصله درزها کاهش می یابد. بر اساس هزینه های اره کردن، مش، داول ها و پرکننده های درزها، تحقیقات بعمل آمده نشان داد که اقتصادی ترین فاصله درزها در حدود 12 متر ( 40 فوت) است. از آنجا که هزینه نگهداری به طور کلی با افزایش فاصله درزها افزایش می یابد حداکثر فاصله درز 12 متر (40 فوت) توصیه می شود.

روسازی بتنی پیوسته

یکی از دلایل استفاده از این روسازی حذف درزها به عنوان نقطه ضعف در روسازی است که حذف آن منجر به کاهش ضخامت مورد نیاز می شود. ضخامت CRCP به طور تجربی از 25 تا 50 میلیمتر ( 1 تا 13 اینچ) کمتر و تقریباً در حدود 70٪ تا 80٪ ضخامت روسازی معمولی است.

تشکیل ترک های عرضی در فواصل نزدیک به عنوان یک مشخصه بارز CRCP محسوب می شود. این تر ک ها کاملاً توسط آرماتورها کنترل شده و تا زمانیکه به صورت فواصل یکسان هستند به عنوان خطر محسوب نمی شوند. خرابی که به طور مکرر در CRCP اتفاق می افتد برش در کنار ه های روسازی است. این نوع خرابی یا بین دو ترک عرضی که به طور تصادفی موازی هم هستند یا در تقاطع های Y شکل اتفاق می افتد.

روسازی بتنی پیش تنیده

بتن در اثر کشش ضعیف و در اثر فشار قوی است. ضخامت لازم برای روسازی بتنی بر اساس مدول گسیختگی و مقاومت کششی بتن تعیین می شود. اعمال یک تنش فشاری قبلی به بتن، تنش کششی به وجود آمده د ر بتن را به وسیله بارهای ترافیک بسیار کاهش می دهد. بنابراین باعث کاهش ضخامت بتن مورد نیاز می شود. کاهش احتمال به وجود آمدن ترک و پیدایش درزهای عرضی در روساز ی های بتن پیش تنیده، منجر به کاهش هزینه نگهداری و افزایش عمر روسازی می شود.

روسازی های مختلط

در یک روسازی مختلط هم از HMA و هم از PCC استفاده می شود. استفاده از PCC در لایه پائینی و HMA در لایه بالایی تشکیل یک روسازی اید ه آل را می دهد که بیشترین مشخصات و خصوصیات مورد انتظار از یک روسازی را دارا است. لایه PCC یک لایه اساس مستحکم را فراهم نموده و HMA یک سطح صاف را به وجود می آورد. در هر حال این نوع روسازی خیلی پر هزینه بوده و بندرت به عنوان یک روسازی جدید مورد استفاده قرار می گیرد. طراحی روساز ی های مختلط به روش تئوری صفحه صورت می گیرد به این دلیل که بتن جزء اصلی سازه باربر روسازی را تشکیل می دهد.