شبکه های تک لایه تخت سازه فضاکار

شبکه عبارت است از سیستم سازه ای مشتمل بر یک یا تعدادی افزونتر لایه متشکل از مجموعه ای از اعضا. یک شبکه تک لایه یا شبکه تخت، متشکل است از اعضای تیر با اتصالات صلب (با قابلیت انتقال لنگر قابل ملاحظه) که در آن تمامی اعضا به نحوی مطلوب طراحی، اجرا و در درون صفحه واحدی هم بندی شده اند. معمولاً بارهای بیرونی وارد بر چنین شبکه تختی، از نوع نیروهای متعامد بر صفحه شبکه و لنگرهای اعمال شونده حول محورهای مار بر صفحه هستند.

تحت تأثیر چنین نیروهایی، تغییر مکان های حاصله در امتداد خارج از صفحه، مؤلفه قابل ملاحظه ای خواهند داشت. بنابراین اگرچه اعضای تیر در صورتیکه به نحو مطلوب طرح و اجرا شده باشد (و در صورت صرفنظر نمودن از بعد قایم آنها) و تقریباً در درون یک صفحه واقع می شوند. ولی بارهای مؤثر و تغییر مکان های حاصله در امتداد عمود بر صفحه، مؤلفه های قابل توجه داشته و در نتیجه رفتار مجموعه تنها با ملحوظ داشتن سه بعد قابل بررسی است.

شبکه های دو لایه

شبکه دو لایه، از دو لایه اعضای موازی تشکیل می شود که به وسیله اعضای موسوم به جان به یکدیگر متصل می شوند. هنگامی که از چنین شبکه ای به عنوان پوشانه سقف با شیب اندک استفاده شود، یکی از لایه های شبکه، لایه رویین و دیگری لایه زیرین نامیده می شود. در حالاتی که از چنین شبکه هایی به عنوان دیواره های سازه بهره گیری شود، یکی از لایه های شبکه را لایه بیرونی و دیگری را لایه درونی، در مقایسه با موقعیت مرجع، می نامند.

شبکه های چند لایه

شبکه ها با ساختار چند لایه، افزایش فاصله بین لایه های رویین و زیرین را ممکن می سازند. و به این ترتیب امکان پوشاندن دهانه های وسیعتر با مصالح بالنسبه سبک را فراهم می آورند. در این حالت، وظیفه عمده لایه های میانی کاهش طول مؤثر اعضای جان است.

تفاوت اساسی رفتار شبکه های تک لایه و چند لایه

تفاوت اساسی بین رفتار شبکه های تک لایه تخت و شبکه های دو یا چند لایه، عبارت است از آنکه شبکه های تک لایه تخت تحت تأثیر رفتار خمشی مسلط هستند. و اعضای آنها عمدتاً لنگر خمشی حول محورهای واقع در درون صفحه، نیروی برشی (در امتداد عمود بر صفحه شبکه) و گشتاور پیچشی (حول محور درون صفحه) را تجربه می نمایند. حال آنکه نیروهای داخلی اعضا در شبکه های دو و چند لایه عمدتاً از نوع نیروهای محوری هستند.