طراحی سازه های فضاکار شامل فرایند های انتخاب شکل شبکه، اندازه ها، مشخصات مکانیکی ا عضای شبکه، تعیین کنش های مؤثر بر آن، تعیین شرایط مرزی و تحلیل رفتار سازه فضاکار است. طراحی سازه های فضاکار را می توان بر اساس ترکیب قانع کننده ای از محاسبات فنی سازه شامل محاسبات تحلیلی نظری، عددی و شیوه های شناخته شده طراحی سازه ها و در عین حال بررسی های تجربی (آزمایش های محلی و آزمایشگاهی) به نتیجه رساند.
طراحی سازه فضاکار شبکه ای از کل به جزء
طراحی سازه فضاکار شبکه ای از کل به جزء به مفهوم اختیار فرم کلی سازه و تقسیم بندی آن به واحدهای شبکه ای یا اعضایی است. که به طور معمول و ترجیحی تکرار شونده بوده و فرم کلی سازه را به صورت شبکه ای ارائه می نمایند. طراحی از کل به جزء به ویژه در صورت امکان بهره گیری از واحدهای تکرار شونده با تنوع محدود در بخش اعظم سازه، ضمن ایجاد فرم هندسی مورد نظر، مزایای تولید انبوه صنعتی را نیز در بر خواهد داشت.
در حالت طراحی از کل به جزء، احتمال دارد در حوالی تکیه گاه ها، به منظور ارضای شرایط سرحدی، نیاز به تغییراتی در واحدها یا اعضای سازه وجود داشته باشد.روش تقسیم بندی از کل به جزء برای فرم های با سطوح نمادین از نوع تخت، استوانه ای، مخروطی و کروی (چندوجهی) به سادگی صورت می پذیرد. نحوه هم بندی اعضا و واحدهای شاخص در مورد سطوح دارای انحنای مضاعف به طور طبیعی پیچیده تر خواهد بود.
طراحی سازه فضاکار شبکه ای از جزء به کل
در طراحی از جزء به کل، واحدهای مبنا اختیار و با هم بندی آنان به منظور ارضای ملزومات طرح، فرم هندسی مجموعه سازه فضاکار حاصل می شود. در حالت طراحی از جزء به کل، در مواردی که فرم اولیه هندسی پیچیده است، نمی توان به طور دقیق با سرهم بندی واحدهای شاخص اولیه، به فرم مورد نظر دست یافت.
ولی در اغلب موارد می توان با تنوع محدودی از واحدهای تکرار شونده، برای ارضای ملزومات طرح، به میزان کافی به آن نزدیک شد. ایجاد یک سطح پیچیده با چنین واحدهایی گاه امکانپذیر نخواهد بود، ولی در عوض با سرهم بندی واحدها می توان به فرم هایی دست یافت که از پیش تعیین نشده اند.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
