شیوه های بهسازی کف عرشه پل
بسته به نیات عملکردی و به منظور ارضا ی این نیات، میزان جابه جایی نسبی د ا یمی قابل پذیرش در تراز عرشه تحت تأثیر زلزله تعیین می شود. این جابه جایی ها نباید منجر به بروز مدهای خرابی غیرقابل پذیرش یا پیش بینی نشده شوند. تمامی عناصری که جز یی از مسیر انتقال با رهای ناشی از زلزله فی مابین تکیه گاه ها و سازه عرشه محسوب می شوند و لازم است به صورت اعضا و اجزا ی حفاظت شده از نظر ظرفیتی عمل نمایند، باید در طرح بهسازی به نحوی در نظر گرفته و تحت تأثیر زلزله مورد نظر در سطح طراحی، الاستیک باقی بمانند. دیافراگم ها، اعضا ی مهاری و اتصالات آنها از جمله این عناصر هستند.
اتصالات و تکیه گاه ها
طراحی تکیه گاه ها باید با توجه به پاسخ لرزه ای مورد نظر مجموعه سیستم سازه پل و همچنین پاسخ مورد نظر اعضا صورت گیرد. در این زمینه باید مطالعات در همسازی با مشخصه های مقاومتی و سختی سازه عرشه، پایه ها و کوله ها به عمل آید.اثر رفتار دستگا ه های تکیه گاهی در رفتار مجموعه سازه معمولاً تعیین کننده است و لذا در طرح بهسازی باید در انتخاب این دستگاه ها دقت متزاید به عمل آید.
در طراحی اتصالات تکیه گاهی، باید آثار نیروهای ناشی از عملکرد درون صفحه ای کف عرشه تحت تأ ثیر نیروهای جانبی و احتمال بلند شدن عرشه از تکیه گاه، به ویژه تحت تأثیر ترکیبی بارهای قائم زنده و مؤلفه قائم زلزله به ویژه تحت اثر زلزله حوزه نزدیک منظور شود. در صورت وجود قیود حرکتی، آثار ناشی از تغییرات دما در ترکیب با آثار ناشی از زلزله باید در نظر گرفته شود.
طراحی قیود ممانعت کننده از فروافتادن عرشه از تکیه گاه
این قیود برای محدود کردن میزان حرکت های فراتر از میزان مورد نظر از دیدگاه انبساط و انقباض حرارتی تعبیه می شوند. معمولاً شامل میلگرد، کابل، کلاف، ضامن و سینه بند و تمهیدات قفل کننده هستند.این اجزای ممانعت کننده باید ضمن اجازه حرکت به میزان مورد نظر از دیدگاه انبساطی انقباضی در درزهای انبساط، در صورت بهره گیری از سیستم های کششی، باید به نحوی طراحی شوند که شکست ترد گونه در آن ها بروز ننماید و در عین حال، دارای شکلپذیری کافی بوده و عملکرد آ نها در زمان لازم اطمینان بخش باشد. طرح بهسازی نباید متکی به ایجاد قید حرکتی جانبی از طریق اصطکاک باشد.در مواردی که در پل موجود، طول نشیمن کافی برای عرشه روی تکیه گاه تأمین نشده باشد، طراحی قیود ممانعت کننده از فر و افتادن عرشه از تکیه گاه الزامی است.
بهسازی پی
طراحی و بهساز ی پل در ارتباط با مسایل ژئوتکنیک لرز ه ای و دینامیک خاک و آثار اندرکنشی خاک پی سازه باید همساز با معیارهای عملکردی و اهداف بهسازی لرزه ای صورت گیرد. ارزیابی آسیب پذیری و طراحی بهسازی خاکریزهای دسترسی با ید به منظور حصول اطمینان از عدم فرونشست یا بروز نشست نامتجانس در این نواحی و در حوالی کوله ها و دال های دسترسی به عمل آید. تحلیل ریسک باید با منظورداشتن آثار محتمل ناپایداری شیب ها (شیروانی ها)، روانگرایی، گسترش جانبی خاک و افزایش یا تغییرات فشار جانبی خاک صورت گیرد.
مطالعات و مخاطرات ساختگاهی
انجام مطالعات تحلیل خطر ساختگاه برای پل های مهم ضروری است. در مورد پل های متعارف، در صورتی که آثار حوزه نزدیک، گذر گسل فعال از زیر پل یا در موارد احداث پل بر خا ک های مسأله دار و مستعد روانگرا یی، گستردگی جانبی و فرونشست، مطرح باشد، این مطالعات باید به طور تفصیلی به عمل آید.
ناپایداری شیروانی ها
با استفاده از روش های شبه استاتیکی می توان در مورد بروز ناپایداری شیروانی ها ناشی از اعمال زلزله ارزیابی اولیه را به عمل آورد. در این مطالعات، اطلاعات حاصل از مطالعات محلی مکانیک خاک و هندسه شیروانی و د اده های ژئوتکنیکی حا یز اهمیت مانند مقاومت برشی خاک، اثر ناشی از ناپایداری به ویژه جابه جایی شالوده های پل را در رفتار پل باید مورد بررسی قرار داد.
در مواردی که میزان جا به جایی محاسبه شده بر این اساس، معیارهای پذیرش را ارضا ننماید و منجر به بروز آثاری در اعضا ی سازه پل شود که احتمال بروز شکست، گسیختگی و فر و افتادن عرشه را مطرح سازد، با ید متناسب با وضعیت و شرایط خاک از روش های تثبیت خاک و پایدارسازی شیروانی استفاده کرد.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
