اگر افق تراوش کم عمق بوده و در فاصله نیم تا یک متری رویه نهایی راه قرار گرفته باشد روش کار این است که در جهت جریان آب های تراوشی و در کنار راه و متصل به آن باید یک نهر عمودی حایل برای زهکشی و تخلیه آب ها تا بستر لایه غیر قابل نفوذ حفر کرد و در کف آن لوله های زهکشی را قرار داد و روی آن را تا ارتفاع معین با مصالح زهکشی پر نمود.
چنانچه افق تراوش گسترده و عمیق بوده و فاصله رویه نهایی راه تا لایه غیر قابل نفوذ زیاد باشد، زهکش حایل را تا عمقی باید حفر کرد که بعد از تخلیه آب های تراوشی، سطح ایستابی در فاصله حداقل 1/2 متری رویه نهایی راه و یا بیشتر از آن تثبیت و نگهداری شود.
چنانچه فشار جریان آب های تراوشی (یا زیرزمینی و یا هر دو) از پایین به بالا زیاد باشد و برای تخلیه این آب ها، از مصالح زیراساس و یا اساس با ضریب آبگذرانی مناسب استفاده نشده باشد می توان بستر روسازی را در تمام عرض راه توسط یک لایه زهکش به ضخامت حداقل 10 سانتیمتر (در صورت لزوم با دو لایه) ضمن احداث نهر طولی که لوله های زهکشی هم در آن نصب شده باشد، از لایه های روسازی جدا کرد.
لوله های زهکشی زیرزمینی
این لوله ها به عنوان عامل انتقال دهنده و خارج کننده آب از سیستم عمل می کنند و در انواع مختلف سفالی، فلزی، پلاستیکی، سیمانی و به اشکال مشبک متخلخل، موجدار و ساده ساخته می شوند. لوله ها باید دارای مقاومت کافی بوده و در شرایط محیطی و شیمیایی محل پروژه از جمله در برابر املاح موجود در خاک و آب، خورندگی و یخبندان از دوام کافی برخوردار باشند.
نگهداری ابنیه زهکشی
بازدید مستمر و تمیز نگهداشتن لوله ها، کانال های آب، چاه ها و انهار باز و بسته و کلیه ابنیه زهکشی تا تحویل موقت به عهده و به هزینه پیمانکار است.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
