مراحل اساسی طراحی اعضای تحت بارگذاری عادی در زیر شرح داده شده است. روش کاملاً کلی بوده و برای ستون ها و همچنین برای اعضایی که تحت بار محوری و خمش نسبت به یک یا هر دو محور اصلی قرار می گیرند به کار برده می شود.
برای یک مقطع مشخص درصدی از فولاد فرض می شود.برای حالت گسیختگی یکی از نواحی محتمل توزیع کرنش در مقطع عر ضی انتخاب می شود. این گزینش بستگی به نوع بارگذاری عادی (ترکیب خمش و بار محوری) وارده بر مقطع دارد. بنابراین یک ناحیه احتمالاً مناسب را می توان با توجه به انواع دسته بندی های نواحی و نوع بارهایی که برای هر یک تعریف شده، یافت. در داخل ناحیه انتخاب شده یک توزیع کرنش محتمل انتخاب می شود. این انتخاب به معنای مشخص کردن حداکثر کرنش در بتن و فولاد است.
با استفاده از شرایط سازگاری عمق تار خنثی و مقادیر کرنش در لایه های مختلف فولاد گذاری به دست می آید. در حالت خمش حول هر دو محور تمایل تار خنثی (سطح خنثی) نیز در نظر گرفته می شود.برایند نیروی فشاری در بتن و محل آن با استفاده از پارمترهای توزیع تنش محاسبه می شود.نیروهای فشاری و کشش در میلگردها با استفاده از منحنی تنش - کرنش مربوط محاسبه می شود.
با استفاده از معادلات تعادل نیورها و لنگرها حول یک یا هر دو محور، بسته به مورد برایند نیروی محوری و لنگر در مقطع به دست می آید. این کنش ها متناظر با آن بار محوری و لنگر نهایی است که مقطع می تواند به طور همزمان تحمل کند.چنانچه ظرفیت مقطع برای بار محوری و لنگر حاصله با مقادیر محاسباتی آنها، که لازم است مقطع تحمل کند، اختلاف قابل توجهی داشته باشد باید توزیع کرنش (یعنی عمق تار خنثی و در حالت خمش دو محوری تمایل تار خنثی) دیگری را در نظر گرفت و مراحل فوق را تکرار کرد و یا مقدار فولاد را تغییر داد. جهت تغییر عموماً از مقایسه مقادیر محاسباتی و ظرفیت بار محوری و لنگر آشکار خواهد بود.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
