مقاومت
ساختمان قالب معمولاً با روش های کلاسیک مبتنی بر تئوری ارتجاعی محاسبه می شود. بسیاری از سازه های قالب را می توان به صورت اجزایی با تکیه گاه های ساده و مفصلی در نظر گرفت و لی غالباً این اجزا تا حدودی گیردار هستند.
لذا توصیه می شود که ابتدا طرح با فرض مفصلی بودن تمامی صورت گرفته ابعاد، و اندازه ها با توجه به بارگذاری های موثر افقی و قائم محاسبه و تعیین شوند در مرحله بعد باید بررسی شود که آیا اتصال یا تکیه گاهی وجود دارد که باعث ایجاد لنگر خمشی در اعضا شود و اگر چنین است قطعات دوباره جهت تحمل تنش های اضافی حاصله مورد تجدید نظر واقع شوند.
کاهش لنگر وسط دهانه به علت گیرداری اتصالات باید زمانی صورت گیرد که طراح در عمل نسبت به گیرداری تکیه ها از تأثیر تمامی بارها مطمئن باشد. همچینین باید به احتمال وجود بارهای خارج از محور در قطعات به علت انحراف از محل از پیش تعیین شده آنها توجه کافی مبذول شود.
تغییر شکل
یکی از مهم ترین عوامل محدود کننده طرح تغییر شکل است. به خصوص تغییر شکل مجموعه سازه قالب، در اغلب دفترچه های مشخصات فنی خصوصی برای سطوح بتنی مقدار حداکثر انحراف از سطح صاف مشخص شده است. در غیر این صورت باید نکات زیر رعایت شود.
امکان استفاده مجدد
بسیاری از قالب ها را می توان مجدداً به صورت قطعات مجزا به کار برد. اقتصادی بودن استفاده مجدد و جبران هزینه، بستگی به سادگی برداشتن آنها دارد. لذا در صورتی که هزینه دستمزد کارگر نسبت به قیمت مصالح بالا نباشد قالب بایستی با توجه به این موضوع طرح شود.
بدنه قالب
جدار یا بدنه قالب، نمای تمام شده بتن را به وجود می آورد. و لذا به طرح جزییات ساختمان و روش های نصب آنها و به خصوص توجه به موارد زیر بسیار مهم است.
لقمه ها و کلاف ها
اغلب لازم است که محل لقمه ها و کلاف ها با توجه به مشخصات هندسی سطح بتن تعیین شود. طرح قالب باید با توجه به این نقاط صورت پذیرد. هرگاه شیب سطح بتن از 35 درجه تجاوز نماید برای سطح بالای بتن نیز باید قالب پیش بینی نمود.
قالب های گرم و عایق شده
در بعضی از کارگاه ها لازم است که بتن را به علت پایین بودن درجه حرارت یا به منظور سرعت بخشیدن به بتن ریزی عایقکار یا گرم نمود. در این صورت ضمن طرح قالب باید با متخصص عایقکار یا گرم کردن قالب مشورت شود.