نصب میلگرد تسلیح و تزریق دوغاب سیمان

پس از حفاری گمانه تا عمق مورد نظر، عملیات نصب میلگرد تسلیح صورت می پذیرد. عناصر تسلیح معمولاً شامل آرماتورهای فولادی بوده و اغلب تو پر هستند. می توان از میلگردهای توخالی نیز استفاده کرد. به هر حال میلگردهای طراحی شده پس از حفاری درون گمانه قرار می گیرند. جهت آنکه راستای میلگردها دقیقاً در امتداد محور استوانه ی چال های حفر شده باشد از ابزاری به نام مرکز کننده (اسپیسر یا سنترالیزر) استفاده می شود.

میلگردها در داخل مرکز کننده ها فرو رفته و سپس در داخل چال، جاگذاری می شوند. چنانچه شرایط خوردگی شدید باشد از پوشش اپوکسی مخصوصی جهت محاظت از میخ ها استفاده می شود. میلگردهای فولادی مسلح کننده مهم­ترین عنصر دیوارهای میخکوبی شده است.این المان ها در سوراخ هایی که از پیش حفاری شده قرار گرفته و سپس یک شیلنگ دوغاب ریزی به انتهای چال رفته و فضای خالی باقی مانده را از انتها تا ابتدای چال دوغاب ریزی می کند.

شیب چال های حفر به مقدار ملایمی در پایین سطح افق قرار دارد. لذا دوغاب با نیروی وزن وارد شده بر آن به خوبی در حفره ها جا می گیرد. به چنین روشی، روش دوغاب ریزی ثقلی گفته می شود که جزء روش های متداول در میخ­کوبی به حساب می رود. دوغاب نقش اصلی انتقال تنش از زمین به میخ ها را ایفا می کند.

پس از اتمام عملیات تزریق، سطح دیواره جهت جلوگیری از فرسایش و همچنین حفظ یکپارچگی بیشتر در عملکرد میخ­ ها، توسط یک لایه بتن پاشی شده (شاتکریت) پوشانده می شود. پوشش، نوعی اتصال سازه ای در سیستم ایجاد می کند و در میخ­کوبی ها دو نوع پوشش، موقت و دائمی وجود دارد. پوشش موقت نقش سطحی را ایفا می کند که اجزای سازه ای میخ­کوی را به یکدیگر متصل می نماید.

همچنین نوارهای ژئوکامپوزیتی قبل از آنکه پوشش موقت اجرا شود در سطح گودبرداری کار گذاشته می شود تا زه­ آب داخل خاک را هدایت کرده و از نفوذ آن به داخل پوشش ممانعت به عمل آورد. همچنین پس از بتن پاشی موقت جهت اتصال کامل سر میخ ها به دیواره و همین طور جلوگیری از بروز برش پانچ در دیواره و در صورت نیاز تنش دهی به میخ ­ها، یک صفحه فلزی به عنوان سر نیل بر روی دیواره قرار گرفته و توسط یک مهره به آرماتور درون گمانه متصل می شود. پوشش دایمی بعد از آنکه میخ ها نصب و پوشش موقت شکل گرفت، اجرا می شود. ضخامت این پوشش کم بوده و غالباً به 10 تا 15 سانتیمتر محدود است.