انواع روش های پایدار سازی گود

مهار بندی جداره ها توسط المان های افقی و مایل

این روش ساده برای نگهداری و حفاظت جداره های حاصل از گودبرداری و برای جلوگیری از تغییر مکان های جانبی در گودهایی با عرض کم در محیط های شهری استفاده می شود. از معایب این روش اتلاف قابل توجهی از فضای کاری داخل گود و محدودیت در به کارگیری ماشین آلات و تجهیزات مورد نیاز و همچنین افزایش ریسک برخورد با المان ها و به مخاطره انداختن آنها است.

مهاربندی توسط المان های کششی

از این روش به عنوان روش متداول در پایدار سازی موقت گود در مناطق شهری استفاده می شود. در این روش از پروفیل های معمول فولادی به صورت ستون های پیوسته که درون خاک فرو برده و استفاده می شوند و عمق کف گود اجرا خواهند شد. فاصله بین المان ها بین 2 الی 4 متر بوده به طوری که بتوان فضای بین آنها را با الوارهای چوبی (لارده چینی) پر نمود. در این روش از مهارهای کششی به منظور حفاظت جانبی گود استفاده می شود و اتصال بین ستون ها توسط میل مهارها و جوشکاری انجام می شود.

مهاربندی توسط سپر کوبی

در این روش صفحه فلزی داخل خاک و جداره گود توسط چکش پنوماتیک و با استفاده از لرزش کوبیده می شوند و با انواع اتصالات بین خود به یکدیگر متصل شده و یک جداره پیوسته را تشکیل می دهند. از مزایای این روش راحتی در کوبیدن، نصب و بیرون کشیدن صفحات فلزی بودهو مصالح آن مجدداً قابل استفاده در پروژه های دیگر است. همچنین در این روش به المان های افقی و مایل کمتری نیاز است. بنابراین محدودیت های اشغال فضای داخل گود کمتر وجود دارد.

از جمله معایب این روش وابستگی به نصب سپرهای فلزی است که در محیط های شهری به دلیل وجود تأسیسات زیربنایی شهری و ایجاد لرزش و صدای ناشی از کوبش سپرها محدودیت هایی را به وجود می آورد. همچنین کوبیدن سپرها در زمین های سنگی یا خاک های بسیار متراکم به سختی انجام پذیر است و در زمین های با شرایط مذکور با محدودیت مواجه می شود.

مهار بندی توسط شمع های درجا

یکی از روش های متداول در پایداری و حفاظت جداره ها با شرایط متنوع اعم از زمین سخت و سست و نرم استفاده از شمع های درجا است و در برخی موارد علاوه بر ایفای نقش حفاظت جانبی نقش آب بندی را نیز انجام می دهد و همواره در صورت نیاز بار قائم نیز تحمل می کند. مهار بندی جداره ها توسط شمع های درجا در موارد زیر به عنوان گزینه برتر برای سیستم های حفاظت جانبی گود مطرح است.

در مواردی که امکان اجرای سپر فولادی (کوبیدن و نصب) وجود ندارد و یا سختی و تراکم زمین بیش از حد توان سپر کوبی و با دشواری زیادی مواجه است.در شرایطی که به دلیل وجود آب های زیرزمینی و بالا بودن سطح آن نیاز به آب بند بودن جداره است.در مواردی که امکان ایجاد مهارهای جانبی (کششی) در زیر ساختمان های مجاور ناشی از گودبرداری وجود ندارد یا در تلاقی با تأسیسات زیر بنایی شهری و مستحدثات زیرزمینی (تونل) باشد.در مواقعی که امکان استفاده از سیستم حفاظت گود به عنوان بخشی از سازه اصلی و باربری وجود داشته باشد.

مهار بندی توسط دیوار دیافراگمی

یکی دیگر از روش های محافظت از جداره گود احداث دیوار دیافراگمی و یا دیوار دوغابی است. در این روش ابتدا توسط دستگاه های گراب متناسب با شرایط زمین حفاری قسمتی از دیوار انجام می شود و همزمان با حفاری جهت پایداری جداره دیواره حفاری شده و جلوگیری از ریزش های موضعی از دوغاب بنتونیت استفاده می شود. تشکیل کیک بنتونیت در داخل دیواره حفاری شده و نفوذ در لایه های دانه ای جداره باعث می شود جداره همواره پایدار بماند و بلافاصله پس از رسیدن به عمق مورد نظر، آرماتور گذاری شده و در نهایت بتن ریزی می شود. این روش در زیر هسته سدهای خاکی نیز کاربرد بسیار دارد و از هرگونه نشتی جلوگیری می نماید. استفاده از این تکنیک در مناطق شهری نیز با محدودیت های نظیر استفاده از روش مهار بندی افقی و مایل و المان های کششی دارا هستند.

جداره های مهاربندی شده توسط نیلینگ

تئوری استفاده از روش نیلینگ بر مبنای مسلح کردن و مقاوم نمودن توده خاک با استفاده از دوختن توده خاک توسط مهارهای کششی فولادی با فواصل نزدیک به یکدیگر است. استفاده از این روش موجب افزایش مقاومت برشی توده خاک، محدود نمودن و تحت کنترل در آوردن تغییر مکان های خاک در اثر افزایش مقاومت برشی در سطح لغزش به دلیل ( Slid)، افزایش نیروی قائم و همچنین باعث کاهش نیروی لغزش در سطح گسیختگی و لغزشی می شود. باید توجه داشت تمامی سطوح ترانشه های حفاری شده که توسط نیلینگ بایستی مسلح شوند با استفاده از شبکه مش و شاتکریت ابتدا حفاظت شده و سپس سیستم نیلینگ روی آنها اجرا می شوند.

جدارهای مهاربندی شده توسط انکراژ

در این روش در حاشیه زمینی که قرار است گودبرداری شود در فواصل معین چاه هایی حفر می شود. عمق چاه ها برابر عمق گود به علاوه مقداری اضافه برای شمع بتنی انتهای تحتانی چاه ها است. درون چاه ها پروفیل های I شکل و H شکل حدود 30 درصد پایین تر از کف گود قرار داده شده و در انتهای پروفیل ها شاخک هایی در نظر گرفته می شود. برای جلوگیری از ریزش با دستگاه حفاری در بدنه چاهک های افقی یا مایل به قطر 10 تا 15 سانتی متر زده و درون آنها آرماتور به طول 5 تا 10 متر کار گذاشته و بتن تزریق می شود. پانل بتنی پیش ساخته بین پروفیل های قائم قرار داده می شود.