اگر چه در هر دو روش قیف لوله و پمپ کردن می توان بتن با کیفیت مطلوب به دست آورد، ولی تجربیات گذشته و مطالعات بیشتر در این زمینه بیانگر این مطلب بوده است که کیفیت بتن در روش ترمی نسبت به همان بتن که به روش پمپ ریخته شده، بهتر است که این مطلب به خصوص در آب های عمیق مشهود تر است.
دو دلیل برای این امر وجود دارد: دلیل اول مربوط به آهنگ جریان بتن است، وقتی که بتن در زیر آب به سمت پایین پمپ می شود، فشار پمپ افزایش یافته و وزن بتن در این محدوده از فشار هیدرو استاتیکی خارج لوله بیشتر می شود، در اینجاست که بتن با سرعت بالا و غیر قابل کنترلی در لوله جریان دارد که باعث بروز اختلالات مهمی در بتنی که همان لحظه در حال ریختن است، می گردد.
دلیل دوم این است که سیستم پمپ در محدودیت اتمسفر واقع شده است. اگر بتن در آب های عمیق پمپ شود، پایین می رود و این مسئله در لوله پمپ، خلأ ایجاد می کند که باعث مکش خمیر سیمان در سنگدانه ها و در نهایت سبب ایجاد جدایش در بتن می گردد. بنابراین روش پمپ برای بتن ریزی گروت و کلاً بتن هایی که فقط دارای سنگدانه های نخودی هستند، مناسب است.
در این موارد خط پمپ دارای قطر کمتر بوده و میزان اصطکاک جداره و بتن بالاتر است. اصطکاک جداره باعث کاهش سرعت ریختن بتن می گردد بنابراین بهتر است که یک دریچه هوا در بالای خمیدگی خط پمپ نصب گردد تا سیستم پمپ به اتمسفر باز شده و جریان گروت با تعادل هیدرواستاتیکی کنترل گردد.در این روش لوله پمپ، با یک توپی داخل قالب قرار داده می شود و فشار بتن پمپ شده توپی را خارج کرده (همانند روش لوله ی تر) و بتن داخل قالب ریخته می شود.
با افزایش فشار بتن ریزی به دلیل افزایش عمقی که سر لوله در بتن قرار گرفته، لوله به آهستگی به بالا کشیده می شود. باید بتن، مقداری از بالای قالب سرریز کند تا لایه ی اولیه ی بتن که قدری با آب مخلوط شده از قالب خارج شود. هنگام بتن ریزی باید اختلاف فشار هیدرولیکی داخل و خارج قالب از بین رفته و سطح آب در داخل و خارج قالب در یک تراز باشد.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
