بتن ریزی که با لوله ناودان مانند به نام ترمی تحت شرایط خاص صورت می گیرد، بتن ریزی ترمی یا بتن ترمی نامیده می شود. لوله ترمی به صورت قائم و انتهای پایینی آن در بتن شل قبلاً ریخته شده قرار می گیرد و در حالی که لوله تا بالا از یک بتن شل و آبکی پر است، بتن ریزی به تدریج انجام می شود و بتنی که از انتها و در پایین خارج می شود بتن های قبلاً ریخته شده را پس زده و جانشین آن ها می شود.
در این روش، بتن ریزی زیر آب در نتیجه سیال بودن بتن در اثر وزن خود صورت می گیرد. یک ترمی از یک لوله به قطر 25 تا 30 سانتیمتر و یک قیف در سر آن تشکیل شده است. این وسیله باید طوری تنظیم و حائل شود که بتوان به آسانی آن را بالا آورده و لوله هایی را از آن جدا نمود. این کار با بالا آمدن سطح بتن بایستی صورت پذیرد. فاصله ترمی ها نباید بیش از 3/60 یا 4/80 متر ازهم و 2/40 متر از کناره ها و انتهای کار باشد.
بتن از طریق جام، میکسر، پمپ و یا نوار نقاله به قیف ترمی منتقل می شود. تحویل بتن باید با میزان کافی و بدون وقفه صورت پذیرد. به هر دلیلی که در تحویل بتن وقفه حاصل شود، یکنواخت ریختن بتن از بین رفته و خطر ریختن بتن نامناسب زیاد می شود. از نتایج دیگر تأخیر در بتن، بسته شدن لوله با بتن قبلی و تشکیل درزهای سرد است.
در این روش، در نقطه تعادل هیدرواستاتیکی نیروی ثقل داخلی لوله، تعادل مقاومت جریان ایجاد شده توسط فشار هیدرولیک آب، اصطکاک بین بتن و جداره قیف لوله و مقاومت بتن از قبل ریخته شده، است. این نقطه تعادلی هیدرولیکی سبب جریان یافتن بتنی می گردد که از بالا به داخل قیف لوله ریخته می شود. سرعت جریان بتن در لوله با میزان فشار شارژ بتن از بالا متناسب است. بدین ترتیب آهنگ جریان بتن را می توان به این وسیله کنترل کرد.
شروع بتن ریزی با روش قیف و لوله بسیار مهم است. اگر روش مناسبی برای شروع بتن ریزی اتخاذ نشود، اکثر بتن اولیه ریخته شده با آب مخلوط شده ویا توسط آب شسته می شود. بتن اولیه را باید با دقت و به آهستگی به داخل آب ریخت و یا بتن بهتر است بتن اولیه با داشتن سیمان بیشتر (و احتمالاً پوزولان) چسبندگی بیشتری داشته باشد.
بیشترین مشکلات بتن ریزی با لوله ترمی در هنگام شروع و شروع مجدد بتن ریزی و یا در اثر حرکت و جابه جایی افقی لوله های ترمی رخ می دهد. حرکت و جابه جایی های عمودی این لوله ها نیز باید حتی الامکان محدود گردد (مثل جدا سازی لوله در انتهای بتن ریزی). سابقاً پیمانکاران، برای تنظیم آهنگ بتن ریزی متناوباً قیف لوله ها را بالا و پایین می بردند و یا توپی این لوله ها را بر می داشتند، به این ترتیب موجب از بین رفتن آب بندی سیستم شده و به دلیل به وجود آوردن اختلالات بیش از حد آب زدگی (Wash Out) سبب کاهش کیفیت بتن زیر آب می شدند. لذا ضزوزی است آهنگ بتن ریزی توسط میزان شارژ بتن در قیف لوله تنظیم شود.
دو روش اساسی برای شروع بتن ریزی با قیف و لوله به نام های لوله خیس و لوله خشک وجود دارد. روش لوله خیس برای آب های با عمق بیش از 30 متر و سطح بزرگ بتن ریزی عملی است. روش لوله خشک برای کارهای عمیق تر و مکان های محدودتر که آزادی عمل برای اولین بتن ریزی مهم است، بکار می رود.
در همه اوقات لوله باید در بتن قبلی به اندازه حدود 90 سانتیمترتا 1/5 متر قرار بگیرد. لوله را نباید در هیچ زمانی بیش از 15 تا 30 سانتیمتر بالا آورد. در هنگام بتن ریزی عمق ها را باید مرتباً کنترل کرد و تراز سطح بتن و محل انتهای لوله در سطح را مرتباً یاداشت و علامت گذاری کرده و با ترازهای قبلی مقایسه نمود.بتن ریزی باید از مرکز قسمت بزرگ کار شروع شود و همچنین ترمی نیز از مرکز با فاصله مناسب آغاز شوند. با پمپ های کفکش می توان گل و لای نزدیک انتهای لوله کار را پاک و خارج نمود.
محدودیت های بتن ترمی در بتن ریزی زیر آب
در موارد زیر نمی توان از بتن ریزی ترمی استفاده کرد.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
