بام های سبز مدرن که از سیستم لایه های پیش ساخته تشکیل می شوند، نسبتاً پدیده ای نو هستند. این نوع بام ها در دهه 1960 در آلمان توسعه و به بسیاری از کشورهای اروپا گسترش یافتند. گرچه این بام ها در شمال اروپا کاملاً رواج داشته است، اما شکل مدرن و شهری آن در آلمان و آمریکا متولد شد. بر اساس برآوردهای موجود، امروزه حدود 10 درصد از کل بام های آلمان، بام سبز هستند. ایالات متحده نیز بام های سبز قابل توجهی دارد، اما تعداد آن ها به اندازه اروپا نیست.
انواع بام های سبز
بام های سبز می توانند بسته به عمق متوسط کشت و میزان تأسیسات مورد نیاز، در انواع متمرکز، فشرده، نیمه متمرکز و گسترده یا وسیع طبقه بندی شوند.بام های سنتی سبز که نیازمند عمق متعارفی از خاک برای رشد گیاهان حجیم و چمن معمولی هستند، به عنوان بام های سبز متمرکز مطرحند. این نوع بام ها نیازمند آبیاری، کوددهی و سایر مراقبت ها هستند.
در مقابل، بام های سبز وسیع یا گسترده، به عنوان سیستم های خودنگهدار در نظر گرفته شده و به حداقل تأسیسات نگهداری (شاید تنها یک بار در سال هرس یا کوددهی برای افزایش رشد گیاهان) نیاز دارند.این نوع از بام های سبز می توانند در لایه بسیار نازکی از خاک که اغلب از کودهای آلی با فرمول ویژه استفاده می شود، قرار گیرند. بدین ترتیب بام های متمرکز، محیط کشت ژرف و عمیقی دارند و در دسترس هستند و می توانند به عنوان یک فضای باز در نظر گرفته شوند.
طبقه بندی دیگر در خصوص بام های مسطح و شیبدار است. بام های سبز شیبدار، مشخصه برجسته بسیاری از ساختمان های اسکاندیناویایی هستند که نیازمند طراحی ساده تری در قیاس با بام های تخت می باشند. چرا که شیب بام باعث کاهش خطر نفوذ آب از طریق سازه بام خواهد شد. در بام های سبز شیب دار از لایه های آب بندی و زهکشی کمتری نسبت به بام تخت استفاده می شود.
سودهای محیطی بام های سبز
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
