طراحی آسفالت

طراحی ضخامت آسفالت های مرمت سازی شده شبیه به طراحی ساختار آسفالت های جدید است. زیرا آسفالت از زیربنا ساخته می شود. در بیشتر جریانات طراحی مهندس حق انتخاب یک پایه سیمانی را برای ساختار آسفالت دارد. آسفالت مرمت سازی شده نیز به همین روش طراحی می شود به طور ی که ویژگی های پایه مرمت سازی شده همانند CTB است.پایه جدید تثبیت شده سیمانی روش FDR به طور طبیعی عمقی بین 150 تا 300 میلیمتر دارد. هر عمق پایه مرمت سازی شده که بیش از 300 میلیمتر است در یک جابه جایی به سختی متراکم و توصیه نمی شود.

توانایی آسفالت در انتقال بار به قدرت ماده اصلی و عمق لایه بستگی دارد. یک آسفالت ضخامت کم اما قوی می تواند همین بار را به صورت یک آسفالت ضخیم انتقال دهد اما پایه ضعیف تری دارد. با این وجود باید از ترکیب قوی و ضخامت کم جلوگیری شود زیرا این آسفالت ممکن است سست و شکننده باشد و در نتیجه ترک های انعکاسی در ساختار آسفالت ایجاد شود. زمان انتخاب ضخامت آسفالت های مرمت سازی شده، یک پایه ضخمیتر با قدرت کمتر باید در اولویت قرار گیرد.

طراحی متعادل

پایه تثبیت شده باید به قدری قوی باشد که از آسفالت در شرایط بار ترافیکی آینده و فعلی حمایت کافی را به عمل آورد. علاوه بر این، پایه تثبیت شده به حفظ شدید و دائمی نیاز دارد و می تواند بر تغییرات حجم یا فشار هیدرولیک ایجاد شده از طریق تغییرات ناشی از رطوبت، یخ زدگی و گداختن تأکید نماید که ممکن است به تدریج موجب ایجاد حفره های سیمانی شود.

قدرت های بالا در صورتی می تواند مورد نیاز باشد که مواد پایه در برابر رطوبت حساس باشند. یا اگر شرایط خاصی وجود داشته باشد که تضمین بیشتری بر حفظ قدرت صورت گیرد. علت اصلی جهت محدود کردن قدرت حفظ پایه سیمانی است که بیش از حد شکننده است. تجربه نشان داده که قدرت بالا می تواند موجب ترک های اضافی و تایید بر سطح ما شود. هدف، داشتن طراحی متعادل است که سیمان کافی را در آن به کار می برند تا پایه ثابت حاصل، بتنی، دائمی و نسبتاً غیر قابل نفوذ باشد. اما به قدری که موجب دیگر مشکلات در آسفالت شود.