سازه های فضایی شکل های هندسی منظمی هستند که در کنار یکدیگر تکرار شده و با اتصال مکرر این اجزا شبکه ای مستحکم و یکپارچه با ساختاری سه بعدی ایجاد می کنند. این اجزا از المان های طولی ( با مقطع های مربعی، دایره ای، مثلثی و..) و اتصال هایی که هر روز بر انواع آنها افزوده می شود تشکیل می شود.
جنس المان های طولی متنوع بوده و بسته به نوع مصرف آنها متغیر خواهد بود ولی معمولاً از نوع پلاستیک و پروفیل فولاد و آلومنیوم استفاده می شود.این سازه ها اصولاً رفتار سه بعدی دارند، به طوری که به هیچ ترتیبی نمی توان رفتار کلی آن را با استفاده از یک یا چند مجموعه مستقل دوبعدی تقریب زد. سازه های فضاکار در اشکال بسیار متنوعی ساخته می شوند که مهم ترین آنها شامل موارد زیر است:
به شبکه ای که در یک جهت دارای انحنا باشد، چلیک می گویند. این سازه بیشتر برای پوشش سطوح مستطیلی دالان مانند استفاده شده و بعضاً فاقد ستون بوده و روی لبه های چلیک که به تکیه گاه متصل است، قرار می گیرند. چلیک ها دارای محور هستند.
اگر چلیک یک لایه باشد اتصالات به شکل صلب است. چلیک ها اغلب به شکل ترکیبی استفاده می شوند و تیر کمری نقش ترکیب کردن چلیک ها به یکدیگر را بازی می کنند. نکته ای که در طراحی این نوع سازه ها باید در نظر گرفت این است که انتهای چلیک باید قوی باشد و این تقویت را می شود به وسیله تیر، تیر و ستون و شکل خورشید مانند انجام داد.
اگر شبکه ای در دو جهت دارای انحنا باشد، گنبد نامیده می شود. شاید رویه یک گنبد بخشی از یک کره یا یک مخروط یا اتصال چندین رویه باشد. گنبدها سازه هایی با صلبیت بالا هستند و برای دهانه های بزرگ تا 250 متر مورد استفاده قرار می گیرند. ارتفاع گنبد باید بزرگ تر از 15 % قطر پایه گنبد باشد.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
