تاریخچه ژنراتورهای MHD:
اولین تحقیق ثبت شده درباره ژنراتور MHD در سال 1821 توسط شیمی دان انگلیسی، «هامفری دیوی» (Humphry Davy) انجام شد.
او نشان داد که یک «قوس» (Arc) می تواند توسط یک میدان مغناطیسی منحرف شود. بیش از یک دهه بعد، مایکل فارادی سعی در القای الکترومغناطیسی حرکتی در یک رسانا داشت که از طریق میدان ژئومغناطیسی زمین حرکت کند.
به همین منظور، او در ژانویه 1832 یک ژنراتور مدار باز ابتدایی MHD یا همان فلومتر را در پل واترلو روی رودخانه تیمز در لندن راه انداخت.
آزمایش او به دلیل قطبی شدن الکتروشیمیایی الکترودها ناموفق بود؛ اثری که در آن زمان قابل درک نبود.
فارادی به زودی توجه خود را به جنبه های دیگر القای الکترومغناطیسی معطوف کرد و تولید برق MHD کمتر مورد توجه قرار گرفت تا دهه 1920 و 30، زمانی که «بلا کارلوویتس» (Bela Karlovitz)، یک مهندس متولد مجارستان، برای اولین بار سیستم MHD گازی را پیشنهاد داد.
در سال 1938 او و مهندس «دی. هالاز» (D. Halász) مجارستانی یک مرکز آزمایشی MHD در آزمایشگاه های تحقیقاتی «شرکت برق وستینگهاوس» (Westinghouse Electric) ایجاد کردند و تا سال 1946 نشان دادند که از طریق دانه گاز عامل می توان مقادیر کمی انرژی الکتریکی استخراج کرد.
این پروژه متوقف شد و دلیل آن بیشتر عدم درک شرایط لازم برای تبدیل گاز عامل به عنوان یک رسانای مؤثر بود.
علاقه به مغناهیدرودینامیک در اواخر دهه 1950 به سرعت در پی مطالعات گسترده گازهای یونیزه برای برخی کاربردها افزایش یافت.
در سال 1959 مهندس آمریکایی، «ریچارد جی. روزا» (Richard J. Rosa) با تولید تقریباً 10 کیلووات توان الکتریکی اولین مولد MHD واقعاً موفق را ارائه کرد. تا سال 1963 آزمایشگاه تحقیقاتی Avco، تحت هدایت فیزیکدان آمریکایی، «آرتور آر. کانتروویتز» (Arthur R. Kantrowitz)، یک ژنراتور MHD با توان 33 مگاوات ساخت و راه اندازی کرد و برای سال های طولانی این یک رکورد تولید برق بود.
در اواخر دهه 1960، این فرضیه که توان هسته ای در تولید برق تجاری غالب خواهد بود و همچنین عدم یافتن کاربردهایی برای مأموریت های فضایی، منجر به کاهش شدید تحقیقات در حوزه MHD شد.
با این حال، بحران انرژی دهه 1970، با تمرکز بر سیستم های سوخت زغال سنگ، مجدداً علاقه تحقیقات در این زمینه را ایجاد کرد.
در اواخر دهه 1980، توسعه به حدی رسیده بود که ساخت یک سیستم کامل امکان پذیر بود. با این حال، عملکرد و خطرات اقتصادی، شرکت های برق را از سرمایه گذاری عمیق در چنین سیستم هایی منصرف کرده است.
اگر قیمت انرژی یا ملاحظات زیست محیطی به طور قابل توجهی تغییر کند، این وضعیت ممکن است دگرگون شود.