بتن های ساخته شده از سیمان های سیلیکاتی معمولاً تا دماهای حدود 500 درجه سانتیگراد قابل استفاده هستند. هر گاه از سنگدانه های ویژه، نظیر شاموت استفاده شود، استفاده از آنها تا دمای 1000 درجه سانتیگراد نیز امکان پذیر است.
از جمله عوامل محدود کننده در این رابطه می توان از تشکیل اکسید کلسیم که در نتیجه آب زدایی هیدروکسید کلسیم تولید شده و در هوای مرطوب بروز انبساط می شود و حضور کوارتز نام برد. کوارتز موجب آسیب رسانیدن به بافت میکروسکوپی بتن در حین تغییر تبدیل اجزای آن می شود.
بتن ساخته شده از سیمان پر آلومین که در حین سخت شدن خود هیچ گونه هیدروکسید کلسیم تولید نکند تا دماهایی در حدود 1900 درجه و بسته به ترکیب سیمان و نوع سنگدانه های بتن، ضد آتش است. به هنگام به کارگیری بتن در دماهایی پایین مقدار سیمان نسبتاً زیادی در حدود 20٪ تا 30٪ وزنی در بتن مصرف می شود حال آنکه به هنگام مواجهه با درجه حرارت های بالاتر مقدار سیمان مصرفی در بتن کاهش یافته و به 10٪ وزنی محدود می شود.
بالاترین مقاومت در برابر آتش (دیرگدازی) با بتنی متشکل از سنگدانه های Fusion Cast Aluminium Oxide و حاوی درصدهای پایین سیمان پر آلومین در حدود 5٪ تا 15٪ وزنی که حداقل 70٪ وزنی اکسید آلومینیوم دربرداشته باشد حاصل می شود.
موقعی که این بتن ها حرارت می بینند در ابتدا از مقاومتشان کاسته می شود و در دماهایی بین 1100-900 درجه سانتیگراد به حداقل مقاومت خود می رسند و سپس در نتیجه ایجاد پیوند سرامیکی بین فازهای تازه تشکیل یافته سیمان پر آلومین، دوباره مقاومت آنها افزایش می یابد.