این نوع دیوارها برای ارتفاعات بسیار زیاد ممکن است استفاده شوند و در صورت ضرورت به استفاده، نهایت دقت در اجرا لازم دارند. این دیوارها عمدتاً از یک دیوار طره ای تشکیل شده که در فواصلی در ارتفاع از دال های بتنی متکی بر خاکریز کوبیده شده و متراکم استفاده می شود.
طول این دال ها در افق باید طوری باشد که از سطح گسیختگی گوه شکست تشکیل شده عبور کند تا فشار جانبی خاک را از طریق اصطکاک با خود جذب نماید.یکی از مشکلات عمده استفاده از این نوع دیوارها آن است که هر لایه خاکریز باید بخوبی متراکم شود و سپس دال بتنی متصل به تیغه دیوار اجرا شود. به دنبال آن لایه خاکریز بعدی بر روی دال بتنی ریخته شده و کوبیده و دال بتنی بعدی اجرا می شود. به همین ترتیب اجرای این دال ها از پائین به بالا در ارتفاع تیغه انجام می شود.
فشار جانبی وارد بر دیوار به مراتب کمتر از فشار جانبی وارد بر دیوار طره ای بدون دال های بتنی است. زیرا این دال ها می توانند نیروهای برشی و خمشی به وجود آمده در اثر وزن خاکریز روی خود را به تیغه منتقل نمایند.مهم ترین مشکل این دیوارها در اجرا، رسیدن به درجه تراکم قابل قبول درخاکریزهای دانه ای و نشست های احتمالی بعدی در این خاک ها و نشست تحکیم خاکریزهای چسبنده، در درازمدت است.
در خاکریزهای چسبنده صرف نظر از درجه تراکم خاکریز در زمان اجرا، به دنبال نشست تحکیم، لنگرهای خمشی بزرگی در دال های افقی به وجود می آید. به طور کلی نشست ایجاد شده در دال های بتنی می توانند سبب چرخش آنها شده به طوری که همان لنگر به تیغه وارد می شود و سبب چرخش تیغه بطرف داخل خاکریز شود.
این چرخش فشار مقاوم بزرگی را به تیغه وارد کرده و ممکن است سبب شکست سازه ای آن شود. بنابراین وجود میلگردهای زیادی در طرفین تیغه اجتناب ناپذیر است. به علاوه ضخامت تیغه ممکن است برای تحمل این خمش های اضافی بیش از حد معمول به دست آید. در عمل استفاده از این دیوارها توصیه نمی شود مگر آنکه نیروهای اجرایی، کارآزموده و ابزار و تجهیزات لازم در دسترس باشند و هنگام اجرای دیوار با ابزارگذاری لازم، عملکرد دیوار مرتباً مورد بررسی قرار گیرد.