تأثیر رطوبت
مقاومت خاک های ریزدانه و برخی خاک های درشت دانه با افزایش رطوبت و ایجاد شرایط اشباع کاهش می یابد. تأثیرات مخرب ناشی از افزایش رطوبت را می توان به کمک یکی از روش های متداول نظیر اصلاح مصالح، زهکشی، بالا بردن رقوم روسازی، استفاده از مواد تثبیت کننده نظیر آهک، سیمان، قیر و سایر افزودنی های شیمیایی حذف کرد.
تراز آب زیرزمینی نباید از بستر روسازی راه، 12 کمتر از متر فاصله داشته باشد، در غیر اینصورت باید سطح ایستابی را با حفر کانال های عمیق و نصب لوله های زهکشی و پرکردن روی آن با مصالح زهکشی پائین آورد.زهکشی آب های آزاد موجود (در لایه های زیرسازی و روسازی) با زهکشی سطحی و زهکشی زیرزمینی انجام می پذیرد.
لیکن آب های ناشی از خاصیت موئینگی را نمی توان مطابق فوق زهکشی نمود و تأثیرات این رطوبت را باید به لحاظ تأثیر آن بر خواص مصالح روسازی در طرح روسازی در نظر گرفت. زهکشی آب آزاد می تواند با زهکشی آب به صورت عمودی یا جانبی از داخل لایه زهکش و اتصال به یک سیستم جمع کننده در نظر لوله ای و یا ترکیبی از این دو انجام گیرد.
در طرح روسازی، اثر زهکشی با اصلاح ضرایب سازه ای لایه و با اعمال ضریب m گرفته می شود. خاک های تورمزا (منبسط شونده) هنگامی که رطوبت جذب کند، تغییر حجم موضعی خواهند داشت. عموماً تورمزایی فقط برای خاک های ریزدانه نظیر رس ها و لای ها در نظر گرفته می شود. اما باید توجه داشت که همه رس ها یا لای ها، تورمزا نیستند. تأثیر خاک های تورمزای مصالح بستر روسازی موجب کاهش عمر بهره برداری روسازی می شود.
تأثیر یخبندان
اثرات یخبندان، شامل بالاآمدگی ناشی از یخبندان و کاهش باربری بستر روسازی در دوره ذوب یخ ها است. بالا آمدگی ناشی از یخبندان در فصل زمستان و ضعیف شدن خاک در طی فرآیند ذوب یخ در اوایل فصل بهار در کاهش دوام روسازی نقش تعیین کننده ای دارد. بالا آمدگی ناشی از یخبندان در روسازی و زیرسازی راه، هنگامی بروز می کند که هر سه عامل زیر در یک پروژه حادث شود.
چنانچه حتی یک عامل از سه عامل فوق در پروژه مورد طراحی وجود نداشته باشد، تأثیر یخبندان در نظر گرفته نمی شود. منبع تامین آب در دستر س معمولاً سطح آب زیرزمینی است که در عمق کمی از منطقه یخ زده قرار دارد. حرکت آب از سطح آب زیرزمینی به سمت بالا و بسوی منطقه یخ زده توسط خاصیت موئینگی خاک صورت می گیرد.