جوشکاری انفجاری

جوشکاری انفجاری یک فرایند جوشکاری در فاز جامد است که در آن انرژی حاصل از انفجار یک ماده منفجره به نحو کنترل شده ای برای اتصال دو یا چند فلز مورد استفاده قرار می گیرد. با این روش اتصال محدود وسیعی از فلزات ممکن بوده و فصل مشترک دو فلز اغلب دارای خواص ممتاز و منحصر به فرد است. جوشکاری انفجاری یکی از انواع روش های تولید با نرخ بالای انرژی بوده که بسیار پرکاربرد و مفید است.

مزیت عمده این روش نداشتن عیوب متداول روش های جوشکاری دیگر است. به عنوان مثال در جوشکاری ذوبی، ذوب کردن فلزات به صورت موضعی لازم بوده و نیز در جوشکاری فشاری ایجاد تغییر شکل های پلاستیک بزرگ ضروری است. لذا هر دو این روش ها محدود به فلزات با دمای ذوب و تنش شارش نزدیک به هم خواهند بود.

از طرفی برای جوشکاری مواد با دمای ذوب بالا مثل تنگستن یا مواد با مقاومت بالا نیز محدودیت های اجرایی خواهیم داشت. اما در جوشکاری انفجاری دمای ذوب یا خواص مکانیکی جز پارامترهای اساسی نبوده و اختلاف میان خصوصیات ذوبی و مقاومت مکانیکی اجزا محدودیتی را در برندارد.

مزایای جوشکاری انفجاری

• می توان با این روش بسیاری از فلزات نامشابه و معمولاً جوش ناپذیر را به یکدیگر پیوند داد.
• به دلیل فقدان حرارت و ذوب، خواص فلز در اثر آن تغییر نمی کند.
• از ایجاد پیوند بین فلزی که مشکلات متالورژیکی فراوانی دارد جلوگیری می شود.
• این فرایند نسبتاً ساده و قابل حمل و نقل بوده و به سادگی می توان آن را انجام داد.
• تا حدی ارزان قیمت است.
• مساحت جوش می توان از چند اینچ مربع تا چند فوت مربع باشد.
• هیچ گونه محدودیت ابعادی برای صفحه پایه وجود ندارد.
• امکان انجام آن در خلا وجود دارد و از قابلیت اتوماسیون بالایی برخوردار است.

معایب جوشکاری انفجاری

• فلزات به کار رفته باید مقاومت به ضربه کافی و انطاف پذیری مناسبی داشته باشند.
• هندسه قطات، باید ساده بوده و حداکثر می توان مسطح، استوانه ای یا مخروطی باشد.
• صفحه پوشش نمی تواند بیش از حد بزرگ باشد.
• برای محافظت از پرسنل در برابرغرش و امواج ضربه انفجار، نیاز به استفاده از سنگر بوده یا این که فرایند را در محفظه های خلاً یا زیر ماسه یا آب انجام داد.