قبل از هر کارى لازم است یک لایه بتن مگر در زیر کار اجرا شود. این لایه موجب مى شود که سطح کار مناسب و یک دستى براى قالب بندى ایجاد شود. بتن ریخته شده با خاک و مواد آلاینده در تماس نباشد.پوشش بتنى روى آرماتور به دقت فراهم شود. براى اجراى بتن مگر مى توان محدوده اجراى آن را توسط تخته هایى به ضخامت لایه بتن مگر، محصور نمود. این تخته ها باید حدوداً در هر 1/2 متر توسط دو عدد میلگرد فرو برده شده در زمین، مهار شوند. انتهاى این دو میلگرد هم که حدود 5 سانتى متر از تخته بالاتر هستند باید توسط مفتول آرماتوربندى به هم متصل شود.
براى اجراى دال هاى شالوده باید پس از اجراى بتن مگر اطراف کار را به کمک قالب هاى چوبى ساخته شده توسط تخته چندلا یا تخته چوبى و الوار محصور نمود. براى مهار و جلوگیرى از در رفتن قالب، باید اولاً از یک سرى پشت بند چوبى که داراى حداقل ضخامتى برابر 80 میلى متر هستند به صورت کمرکش استفاده و ثانیاً آن ها را مهار نمود.
در سازه هاى بزرگ ممکن است که نتوان در یک مرحله بتن این گونه دال ها را ریخت. بنابراین باید در محل هاى مناسب و محاسبه شده درزهاى اجرایى تعبیه کرد. توجه شود که وجود آرماتور مى تواند دو قسمت بتن ریزى شده را به هم دوخته و وجود تخته قالب مابین دو ناحیه، سبب جلوگیرى از جدا شدن دانه بندى بتن ناحیه اول شود. در ساختمان هایى که از سیستم پى منفرد جهت انتقال بار ستون ها به زمین استفاده مى شود، بسیار مهم است که محل ستون ها دقیقاً با آن چه در نقشه ها ذکر شده تطابق داشته باشد. این مهم از یک طرف به لحاظ خطر تغییر رفتار سازه به دلیل تغییر دهانه ها و ابعاد و از طرف دیگر به دلیل احتمال ایجاد مشکلات مونتاژ اعضاء است.
از نکات مهم در ساخت دال هاى تخت تعبیه درزهاى انبساط با جزئیات صحیح در آن ها است. هرگونه دقت در زمان قالب بندى مى تواند به بهبود عملکرد دررزهاى انبساطى منجر شود. براى قالب بندى شالوده در بسیارى از مواقع از آجر به عنوان قالب بتن ریزى استفاده مى شود. در چنین مواقعى ضخامت دیوار احداثى باید با توجه به مقاومت در برابر فشار بتن تازه ریخته شده محاسبه شود.