بر طبق مبحث دهم مقررات ملی ساختمان اتصالات خمشی تیرها به ستون ها باید برای مقاومت خمشی نهایی تیر (ظرفیت خمشی تیر) طراحی شو. در حالتی که تیر دارای اتکا جانبی کافی بوده و از طرفی مقطع فشرده باشد ( بال و جان آن فشرده باشد).
اتصال صلب تیر به ستون
اتصال صلب یا اتصال خمشی یا اتصال گیردار به اتصالی گفته می شود که چرخش نسبی بین اعضا به علت سختی کافی اتصال بر قرار می کند. در این اتصال لنگر خمشی انتهای تیر به ستون منتقل می شود. از آنجا که عمده لنگر خمشی تیر در بال های آن است، لذا اتصال بال هایی تیر به بال یا جان ستون برای انتقال لنگر خمشی لازم است.
البته برای انتقال نیروی برشی تیر به ستون از نبشی که از طرفی به جان تیر و از طرف دیگر به بال یا جان ستون انجام می شود. این کار به وسیله جوشکاری یا به وسیله استفاده از نشیمن زیر تیر و یا روش های دیگر انجام می پذیرد.
در این نوع اتصال به علت ایجاد لنگر منفی در انتهای تیر، لنگر خمشی مثبت، کاهش پیدا کرده و در نتیجه ابعاد تیر محاسبه شده کاهش می یابد. چرا که کل تیر یعنی هم قسمت میانی و هم دو انتهای آن در تحمل خمش سهیم می شوند. این سازه ها نیز به علت شکل پذیری خوب عملکرد مناسبی در مقابل بار زلزله ایفا می کنند.
یکی دیگر از کاربرد های استفاده از اتصالات گیردار این است که اگر در محلی به علت ملاحظات معماری نتوان از بادبند برای درنظر گرفتن بار های جانبی سازه در طراحی سازه فولادی استفاده کرد. طراحی قاب های خمشی با اتصالات گیردار یک جایگزین مفید برای این امر است.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
