مهم ترین اثر مثبتی که با افزودن الیاف فولادی در بتن به وجود می آید، انعطاف پذیری جسم بتن و قابلیت بیشتر در جذب انرژی است. این خاصیت که به عنوان طاقت بتن الیافی تعریف می شود، بارزترین مشخصه و وجه تمایز بتن الیافی با بتن خالص است.
آزمایش ها نشان می دهد که قابلیت هدایت حرارتی ملات با الیاف فولادی با 40 تا 120 کیلوگرم در متر مکعب در فشار اتمسفر، با افزایش مقدار الیاف، افزایش کمی را نشان می دهد. الیاف فولادی در بتن، علاوه بر افزایش قابلیت هدایت گرمایی، بهبود قابل توجهی را در مقاومت بتن در تغییرات ناگهانی و زیاد درجه حرارت به وجود می آورد.
نتایج بررسی مقاومت سایشی بتن الیافی توسط انجمن فولاد ایالت متحده نشان می دهد که عمق سائیده شده بتن الیافی با شن نخودی و الیاف در مقایسه با عمق سائیده شده دال های ساخته شده از بتن خالص با شن درشت دانه 270 درصد کمتر است. آزمایش هایی که اخیراً توسط گروهی از مهندسین انجام یافته، پیشنهاد می کند که مقاومت سایشی بتن الیافی در معرض سایش رسوبات آب در سازه های هیدرولیکی تفاوت چندانی با بتن خالص ندارد.
این آزمایش ها همچنین نشان می دهد که وقتی فرسایش در نتیجه سایش تدریجی بتن به علت حرکت غلطکی ذرات و مواد ریزدانه با سرعت کم از روی سطح بتن است، میزان فرسایش به کیفیت مصالح سنگی و سختی سطح بتن بستگی خواهد داشت و در این حالت الیاف تأثیر چندانی ندارند.
در واقع اگر کاربرد الیاف با یک نسبت آب به سیمان زیادتر و با حجم زیاد خمیر سیمان همراه باشد، افزایش کمی در مقدار فرسایش می تواند به وجود آید. اما وقتی فرسایش در نتیجه خلاء زایی یا سایش ناشی از سرعت زیاد جریان آب و ضربه اجسام و مواد شناور بزرگ جریان آب باشد، بتن الیافی مقاومت فرسایشی قابل توجهی را نشان می دهد.
مقاومت اصطکاکی و لغزشی
در یک سری از نمونه های دالی شکل آزمایشگاهی مقاومت اصطکاکی استاتیکی، لغزشی و غلطکی بتن الیافی و بتن خالص تحت شرایط یکسانی به طور مقایسه ای تحت آزمایش لغزشی قرار گرفته که حداکثر قطر مصالح سنگی بتن الیافی در این آزمایش ها 9/5 میلی متر بوده است. نتایج حاصل از این آزمایش ها نشان می دهد که برای سطوح بتن خشک، ضریب اصطکاک استاتیکی (سکون) قبل از سایش یا تخریب سطح، مستقل از وجود الیاف بوده، اما مقاومت لغزشی و غلطکی سطوح الیاف دار نسبت به سطوح بتن خالص در شرایط خشک، مرطوب و یخبندان با فرسایشی یکسان 15 درصد بیشتر بوده است.