روش ایجاد نیروی پیش تنیدگی در پیچ های پرمقاومت

برای ایجاد نیروی پیش تنیدگی در پیچ های پرمقاومت دو روش زیر معمول تر از سایر روش ها است.

• رک متر ( استفاده از آچارهای مدرج)
• سفت کردن مجدد مهره ها به مقدار معین

بعد از محکم شدن اولیه آنها در روش اول، توسط آچارهای دستی یا مکانیکی مخصوصی که در روی آنها وسیله ای برای اندازه گیری لنگر پیچشی وارد بر مهره وجود دارد، لنگر پیچشی مشخصی بر مهره وارد می آورند. سفت کردن مجدد مهره ها به مقدار معین بعد از محکم شدن اولیه آنها، ارزانترین و قابل اطمینان ترین روشی است که برای ایجاد نیروی پیش تنیدگی در پیچ ها وجود دارد.

در این روش بعد از اینکه پیچ به طور اولیه محکم شد، مهره را به مقدار مشخصی مجدداً سفت می نمایند که این عمل باعث به وجود آمدن کرنش مشخصی در پیچ می شود. اگر برای سفت کردن مهره ها از روش های دستی استفاده نمایید. محکم شدن اولیه وقتی است که یک کارگر معمولی با یک آچار معمولی، کوشش کامل خود را برای سفت کردن پیچ به کار ببرد. در روش های ماشینی، محکم شدن اولیه پس از وارد شدن چند ضربه توسط دستگاه ایجاد می شود.

سازوکارهای خرابی پیچ و پرچ

با افزایش بار در یک اتصال اتکایی یا اصطکاکی، نیروی اصطکاک دیگر قادر به مقابله با بارهای وارده نیست. از این لحظه به بعد، نیروهای مقابله کننده همان تنش های لهیدگی بین تنه و جدار سوراخ و تنش برشی در پیچ خواهد بود. بنابراین انواع گسیختگی یک اتصال، چه اتکایی و چه اصطکاکی خواهد بود.

فواصل سوراخ ها در ورق های اتصال

فاصله مرکز به مرکز پیچ ها از یکدیگر نباید در هیچ حالتی از 3 برابر قطر آنها کمتر باشد. حداقل فاصله مرکز پیچ از لبه ورق 2 برابر قطر پیچ در نظر گرفته می شود. حداکثر فاصله پیچ تا لبه نباید از 12 برابر ضخامت ورق نازک تر تجاوز نماید. ضمناً نباید این فاصله از 15 سانتیمتر بیشتر شود.