اتصال سقف به تیر پیش ساخته

عملکرد مطلوب دیافراگم کف یا سقف و انتقال نیروهای اینرسی ساختمان به سیستم مقاوم باربر جانبی، از طریق اتصالات دیافراگم کف به تیرهای پیرامونی قاب و در نهایت به دیوارهای برشی فراهم می شود. اتصالات سقف به تیر پیش ساخته را در حالت کلی می توان به دو دسته اصلی اتصالات در گره های تکیه گاهی و اتصالات در گره های طولی غیر تکیه گاهی تقسیم نمود.

اتصالات در گره های تکیه گاهی تیر - دال متشکل از سقف های بتن مسلح پیش ساخته با هسته توخالی، وظیفه انتقال نیروهای ثقلی و جانبی را به تکیه گاه بر عهده داشته و معمولاً به صورت اتصالات ساده (مفصلی)، با در نظر گرفتن کلافی از فولاد مسلح کننده و بتن درجا، طراحی و اجرا می شوند. با وجود مفصلی بودن اتصال پانل سقف به تیر پیش ساخته، به منظور تامین یکپارچگی سازه ای، این گونه اتصالات، برای لنگر خمشی منفی مقاومی حدود 25 کیلونیوتن متر در واحد پهنای دال، طراحی شده، و با پیش بینی شیار و تعبیه میلگرد در ناحیه فوقانی قطعه دال پیش ساخته، اجرا می شوند.

طول شیار در قطعه پیش ساخته و طول میلگرد باید بر مبنای طول مهاری مستقیم لازم برای تامین پیوستگی میلگرد در نظر گرفته شود. شیار مذکور نیز باید به اندازه کافی عریض باشد تا اطمینان کافی از تراکم مطلوب بتن در این ناحیه حاصل شود. این شیار به طور معمول برابر عرض سوراخ در سقف پیش ساخته با هسته توخالی در نظر گرفته می شود.

منظور تامین چسبندگی و عملکرد یکپارچه میان سقف پیش ساخته با هسته توخالی و لایه فوقانی بتن درجا تحت اثر بارهای خارج و داخل صفحه دیافراگم سقف، استفاده از قلاب های برشگیر به تعداد و فواصل لازم ضروری است. لازم به ذکر است که اجرای لایه بتن مسلح رویه، اگر چه تقش مطلوبی را در تامین عملکرد یکپارچه دیافراگم سقف به دنبال دارد، ولی از سوی دیگر افزایش وزن مرده سقف را به همراه خواهد داشت.

حال آن که اتصالات غیر تکیه گاهی، به موازات امتداد باربر دال سقف بین لبه قطعه پیش ساخته سقف و تیر یا دیوار ایجاد می شوند. این گونه اتصالات صرفاً یکپارچگی سازه ای را در دیافراگم سقف تامین نموده و وظیفه انتقال تیروهای برشی افقی حاصل از عملکرد دیافراگم سقف را به عناصر مقاوم باربر جانبی به عهده دارند. به همین علت نیز از درجه اهمیت یکسانی مشابه با اتصالات تکیه گاهی برخوردارند.