معماری معاصر نیازمند اشکال بسیار مختلفی از بافت و پرداخت سطحی است و بتن به عنوان یک امکان در معماری معاصر، برای برآورده نمودن نیازهای آرشیتکتی از نظر دستیابی به یکنواختی رنگ و پرداخت سطحی دارد. بتن معماری، را می توان بتنی تعریف کرد که به عنوان سطح داخلی یا خارجی سازه ی تمام شده حالت نمایان دارد و به همین دلیل، ظاهر آن خصوصیت اصلی آن است.
به موازات رشد ساخت بتنی در قرن بیستم، استفاده از عناصر معماری که بیانگر بستر فرهنگی هر جامعه است، نیز به ساخت و ساز افزوده شده است. بتن مورد استفاده در ساخت عناصر، نام بتن معماری بخود گرفته و برای خود دو کاربرد را تعریف می کند.
اولاً به عنوان نوعی مصالح سازه ای عمل می کند و با ایجاد رویه سطحی مورد نظربه عنوان یک امکان معماری محسوب می شود. افزون بر این، بی هیچ تردیدی می توان گفت که قالب بندی بخش مهمی از فرایند ساخت سازه های بتنی و عناصر معماری را تشکیل می دهد. به طوری که با پیچیده تر شدن سازه، طراحان قالب نیز مجبور به ابداع روش های نوینی برای قالب بندی به خصوص قالب بندی بتن معماری کرده است.
طراحی و قالب بندی بتن، نیازمند تکنولوژی بالا و ایجاد تدابیری هوشمندانه، امکانات و تمهیداتی خاص است که با پذیرش این اصل در قالب بندی بتن معماری، باید در انتخاب مصالح طراحی و ساخت قالب ها، همچنین ریختن و متراکم ساختن نوع بتن بسیار دقت کرد تا از ایجاد سوراخ های زیر سطحی، انحراف یا جنبه های زشت دیگر در سطح تمام شده، جلوگیری شود و تمامیت بافت سطحی و ترکیب آن حفظ شود.
تعریف قالب بندی
سیستم تکیه گاه کلی بتن تازه ریخته شده یا نیمه عمل آمده، شامل قالب یا پوشش قالب که با بتن در تماس است. همچنین اعضای تکیه گاهی شامل شمع ها، شمع های مجدد، یراق آلات مهارها و یراق آلات مربوطه است. انتخاب مصالح قالب بندی باید بر اساس حداکثر صرفه اقتصادی برای پیمانکار و متناسب با ایمنی و کیفیت مورد نیاز کار تمام شده صورت گیرد.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
