ستون های محصور شده با ژئوتکستایل

ستون های محصور شده با ژئوسنستیک یک نوآوری جدید بوده، که جهت استفاده در سایت های با خاک های بسیار سست توسعه پیدا کرد که مقاومت های برشی زهکشی نشده کمتر از 9 کیلوپاسکال دارند. در گذشته، شمع زنی یا اشکال دیگری از فونداسیون های صلب جهت عبور از خاک های این چنینی مورد استفاده قرار می گرفته است.

به هر حال در بسیاری از حالت ها، ستون های محصور شده با ژئوتکستایل اکنون یک راه حل اقتصادی و مفیدتر را برای نگهداشتن سازه های با بارگذاری متوسط و سبک، فراهم کرده است. با توجه به سختی بیشتر نسبت به ستون های سنگی معمولی، ستون های محصور شده نیازمند آن هستند که روی یک لایه صلب تر ساخته شوند و ممکن است حتی نیازمند یک لایه ژئوتکستایل مسلح شده روی سطح باشند.

با بارگذاری ستون های محصور شده، تورم شعاعی موجب ایجاد نیروهایی روی ژئوتکستایل می شود. وجود محصورشدگی برای ستون های سنگی موجب افزایش سختی ستون و کاهش نشست های توده خاک ترکیبی (ترکیب ژئوتکستایل محصور کننده وستون سنگی و خاک پیرامونی) می گردد.

این ستون ها همانند شمع هایی عمل می کنند که بار سطحی را به یک لایه صلب زیرین منتقل می نمایند. با این حال به علت گسترش شعاعی و تراکم ستون در حین بارگذاری، کوتاه شدگی محوری قابل توجهی در ستون به وقوع می پیوندد. این موضوع موجب نشست و ایجاد مقاومت ثانویه در خاک پیرامونی خواهد شد.

به علاوه، خاک پیرامونی فشاری محصور کننده ای را فراهم می کند که در جهت افزایش ظرفیت ستون عمل خواهد کرد. این روش می تواند به عنوان یک تکنیک بهسازی زمین مورد توجه قرار گیرد، اگر چه خاک پیرامونی در ستون های سنگی معمولی به این روش بهسازی نخواهد شد.

مقاومت طراحی و رفتار کرنشی وابسته به زمان ژئوتکستایل جهت طراحی فونداسیون مهم است. افت ناگهانی نگهدارنده شعاعی به علت گسیختگی محصور کننده می تواند منجر به ایجاد تنش اضافی نسبت به خاک، نشست بیشتر و احتمال شرایط سرویس پذیری بیش از اندازه شود.