روسازی های آسفالتی برای مقاومت در مقابل خرابی های بنیادی از جمله شیار شدگی، خستگی و ترک خوردگی دماهای پایین طراحی می شوند. عملکرد مخلوط آسفالتی بستگی به نوع قیر و مصالح سنگی مصرفی و خصوصیات حجمی مخلوط آسفالتی دارد. که باید برای شرایط آب و هوایی و محیطی محل مورد نظر طراحی شود.
خواص فیزیکی و شیمیایی قیر تأثیر عمده ای در عملکرد مطلوب، دوام و پایداری مخلوط های آسفالتی دارد. در حال حاضر با توجه به رشد عوامل ترافیکی شامل بارهای سنگین تر، حجم های بالاتر و فشارهای تایر بیشتر، نیاز به مخلوط های آسفالتی مقاومتر احساس می شود. در دهه های اخیر استفاده از افزودنی ها به خصوص پلیمرها جهت اصلاح قیر و مخلوط های آسفالتی برای بالا بردن عمر سرویس دهی و بهبود خصوصیات روسازی های آسفالتی مورد توجه قرار گرفته است.
پدیده شکست بر اثر تکرار، تغییر و تناوب دینامیکی بار خستگی نامیده می شود که ممکن است حتی کمتر از مقاومت نهایی استاتیکی مخلوط آسفالتی باشد. مقاومت خستگی روسازی، قدرت تحمل آن در برابر بارهای خمشی تکراری بدون شکست است. اندازه گیری خصوصیات خستگی نمونه های مخلوط آسفالتی در محدوده های ترافیکی، آب و هوایی و شرایط محیطی مختلف، اهمیت ویژه ای دارد و فرایند مهمی در طراحی روسازی های آسفالتی جدید است.
قیر ماده ای به رنگ قهوه ای تیره تا سیاه است که ساختار شیمیایی آن متشکل از هیدروکربورهای مختلف است. ترکیب شیمیایی قیربه فرایند تولید و نفت خام اولیه ای که از آن مشتق شده، بسیار وابسته است. در دماهای پایین یا بارگذاری های کوتاه مدت، قیر مشابه یک جسم جامد الاستیک، عمل می کند و در دماهای بالا یا بارگذاری های طولانی، عملکرد آن مانند یک مایع ویسکوز خواهد بود. اما در دماها و مدت زمان بارگذاری کیانی قیر رفتاری بسیار پیچیده از خود نشان می دهد.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
