معمولاً طراحی تونل ها یا سایر سازه های زیر زمینی به گونه ای که بتوانند در برابر گسلش مقاومت نمایند، اقتصادی نیست. لذا سعی می شود که با تعیین محل دقیق گسل ها با روش های زمین شناسی و ژئوفیزیکی از برخورد تونل ها با آنها ممانعت به عمل آید. این عمل به خصوص در نواحی فعال زمین ساختی در مورد سازه های خطی نظیر تونل ها که حداقل صدها متر طول دارند، مشکل است.
چنانچه امکان دوری از گسل مقدور نباشد، معمولاً با قبول مقداری جابه جایی در مقطع تونل سعی می شود که در محل برخورد تونل با گسل، اتصالاتی تعبیه شود تا صدمات را به حداقل ممکن کاهش دهد و امکاناتی نیز برای بازسازی سریع در نظر گرفته شود.بدین منظور می توان با استفاده از نقاط ضعف عمدی در تونل (نظیر درزه های ساختمانی و …) صدمات را در قسمت های خاصی متمرکز نمود.
روش دیگر کاهش صدمات ناشی از گسلش در تونل ها، افزایش سطح مقطع در محل تقاطع با گسل است. در این مورد در محل برخورد تونل و گسل سطح مقطع را با اندازه جابجائی قابل انتظار بر اثر گسلش بزرگ تر در نظر می گیرند و قسمت اضافی را با سنگ ریزه پر می کنند. چنانچه گسلش اتفاق افتد سطح مقطع حاصله برابر با سطح مقطع مفید مورد نظر است.
انواع جابه جایی های گسلی
معمولاً جابه جایی گسل ها به سه شکل نرمال، معکوس و امتداد لغز انجام می شود. در نوع امتداد لغز، جابجائی افقی و در دو نوع دیگر جابه جایی قائم است. البته معمولاً در طبیعت، حالات ترکیبی از این حرکات مشاهده می شود و به ندرت می توان گسلی را یافت که صرفاً در جهت افقی یا قائم حرکت کند.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
