اتصالات بین دیوارهای پیش ساخته را می توان به دو دسته عمده اتصالات مکانیکی و اتصالات درجاریز تقسیم بندی کرد. اولین نوع اتصالات، مکانیکی اند. در این اتصالات از بست های مکانیکی جهت اتصال دیوارهای پیش ساخته استفاده می شود. همچنین ملات هایی جهت پرکردن فضای بین دیوارها وجود دارد. نصب این اتصالات ساده تر و کم هزینه تر است. در این نوع اتصالات میلگردهای هر دیوار به صورت مجزا هستند و یکپارچگی کمتری نسبت به اتصالات درجاریز دارند. این اتصالات خود می توانند به چند گروه اتصالات جوشی، اتصالات بلتی و ترکیبی تقسیم بندی شوند.
نوع دیگر، اتصالات درجاریز هستند. در این اتصال از بتن ریزی به صورت درجا در محل اتصال استفاده می شود. به طوری که این بتن نقش سازه ای داشته و در محاسبات مربوط به ظرفیت اتصال وارد می شود. در این نوع اتصال از وصله های پوششی یا مکانیکی (مانند غلاف) جهت پیوستگی میلگردهای دو دیوار استفاده می شود. این اتصالات خود به چند گروه اتصال صاف، زبانه دار و دندانه دار (با یا بدون زبانه برشی) تقسیم می شوند.
تحقیقات نشان می دهند این گره ها تا وقتی که در محدوده رفتار الاستیک هستند، سختی تقریباً یکسانی از خود نشان می دهند. اما ظرفیت انتقال برش در این سه نوع اتصال متفاوت است. اتصال با دندانه های برشی، مقاومت ترک خوردگی بالاتر و اتصالات صاف ظرفیت کمتری از خود نشان می دهند. همچنین اتصالات مسلح شده نسبت به اتصالات غیر مسلح شکلپذیری و تغییرشکل های پلاستیک بیشتری را تحمل می کنند. این در حالی است که اتصالات صاف، رفتار تردتر و ظرفیت باربری کمتری از خود نشان می دهند.
ضریب رفتار و چگونگی محاسبه آن
طراحی المان های سازه ای به گونه ای است که در طی زلزله، در محدوده الاستیک باقی مانده، که عملاً غیر ممکن است و نیاز به صرف هزینه و یا کاربرد مقاطعی غیر منطقی دارد. بنابراین درآیین نامه های طراحی کنونی، این اجازه به سازه داده می شود که در طی حرکات زمین ناشی از زلزله، سازه وارد نواحی غیر خطی شده تا بتواند از ظرفیت جذب انرژی موجود در آن استفاده شود. یکی از منابع جذب انرژی در سازه ها شکلپذیری ناشی از تغییر شکل های غیر الاستیک است.
برای به دست آوردن میزان جذب انرژی در سازه ها، نیاز به تحلیل های غیر خطی خواهیم داشت. اما از آن جایی که این تحلیل ها وقتگیر بوده و بیشتر برای کارهای تحقیقاتی کاربرد دارند در حالت عملی نمی توان از آنها استفاده کرد. از طرف دیگر تحلیل های خطی قادر به در نظرگیری این اتلاف انرژی در سازه ها نیستند. برای رفع این نقیصه، اصلاحی در تحلیل های خطی صورت گرفته است که با استفاده از آن بتوان میزان جذب انرژی سازه را در این تحلیل ها حدس زد.
این اصلاح توسط ضریبی به نام ضریب رفتار (R) صورت می گیرد. این ضریب در بردارنده رفتار سازه، شکل پذیری و مقاومت پنهان آن در مرحله غیر ارتجاعی است.برای به دست آوردن ضریب رفتار در سازه می توان از منحنی ظرفیت (برش پایه-تغییر مکان) استفاده کرد. اما برای به دست آوردن این منحنی نیاز به مدلسازی رفتار سازه به صورت غیرخطی هستید.
در تمام سیستم های دوگانه پیش ساخته با توجه به حاکمیت رفتار دیوار برشی بر عملکرد کل قاب بدون توجه به رفتار اتصالات نیمه صلب تیر به ستون پیش ساخته و با توجه به عملکرد تقریباً صلب اتصالات درجاریز دیوارهای پیش ساخته، همانند قا بهای یکپارچه معادل با افزایش تعداد طبقات، شاهد افزایش زمان تناوب، شکلپذیری و ضریب کاهش نیرو هستید.ضریب اضافه مقاومت در تمام سیست مهای دوگانه پیش ساخته و درجا با افزایش ارتفاع روندی کاهشی دارد.