برای کنترل و در حد مجاز قرار دادن پاسخ سازه ها روش های زیادی به کار گرفته شده است. از جمله روش های سنتی متداول برای تامین مقاومت لازم سازه ها در برابر تحریک خارجی (زلزله و باد و غیره)، طراحی سازه ها با استفاده از آیین نامه های موجود و در نظر گرفتن یک سیستم باربر جانبی چون دیوار برشی - بادبند و غیره است. با توجه به افزا یش ارتفاع ساختمان ها و ساخت ساختمان های بسیار بلند که ناشی از کمبود فضا در محدوده های شهریاست، استفاده از سیستم های سنتی گفته شده به عنوان یک راه حل مطلوب، قابل طرح نخواهد بود.
میراگرهای فعال اصلاح شده
در این راستا، در چند دهه اخیر راه حل های متعددی برای کنترل پاسخ سیستم های سازه ای گفته شده، ارائه شده است. به صورت کلی این روش ها به دو گروه کلی کنترل غیر فعال و فعال قابل تقسیم هستند. سیستم های مطرح در گروه کنترل غیر فعال به صورت عمده شامل سیستم های ایزوله، جرم متوازن میراگر، مایع متوازن میراگر و ادوات اصطکاکی هستند.
عملکرد روش های کنترل غیر فعال به نوبه خود محدود بوده و در برخی از موارد ممکن است جوابگوی محدودیت های طراحی نباشند. از نظر نیازمندی به انرژی خارجی، کنترل فعال سازه ها مستلزم وجود یک منبع انرژی خارجی است، تا نیروی کنترل را در فواصل زمانی کوتاه و به میزان مورد نظر به سازه اعمال نماید.
سیستم میراگر ویسکوز فعال می تواند با صرف انرژی خارجی ناچیز، نیروی کنترلی محاسبه شده از یک الگوریتم کنترل انتخابی را ایجاد و بر سازه ها عمل کند. تنها محدودیت این مکانیزم، وجود یک حد اشباع برای نیروی کنترل است که سبب کاهش عملکرد این سیستم در برخی حالات، خصوصاً برای تحریک های ثبت شده بر روی خاک نرم میشود.هر یک از سیستم های میراگر ویسکوز فعال دارای اجزایی بشرح زیر است:
سیستم اصلی برای اعمال کنترل فعال، به طوری که با تغییر طول این عضو که به طور فعال صورت می گیرد، سیستم به طور فعال عمل کرده و در هر لحظه نیروی دلخواه را (با وجود حد اشباع) به سازه اعمال می کنند.سیستم اتصال میراگرهای مایع به عضو فعال سیستم برای قرارگیری و حرکت روی ریل.
سیستم میراگر ویسکوز فعال در کنترل شتاب مدل های سازه ای فاقد عملکرد مناسب است. به طوری که در سازه های بلند با پریود طبیعی اول بیش از 2 ثانیه، عملاً باعث افزایش شتاب طبقات شده و استفاده از این سیستم را در سازه های بلند زیر سوال می برد.