تعریف عمل آوری بتن

عمل آوری بتن چیست؟
عمل آوری یا اصطلاحا «کیورینگ» (Curing)، فرآیندی است که با کنترل رطوبت و دما در طی واکنش هیدارتاسیون، زمینه دستیابی به خواص مکانیکی مورد نظر برای بتن نهایی را فراهم می کند.

این فرآیند، یکی از مهم ترین مراحل پس از بتن ریزی است که باید به خوبی تحت نظر قرار بگیرد.

به طور کلی، عمل آوری بر روی نفوذپذیری، ترک خوردگی، دوام و مقاومت نهایی بتن تأثیرگذار است. برخی از روش های عمل آوری عبارت هستند از:

• آبی.
• پوشش مرطوب.
• قالب بندی.
• غشایی.
• صفحه ای.
• جذب گرما.
• الکتریکی.
• مادون قرمز.
• طبیعی.

روش های مرسوم عمل آوری را می توان به دو دسته اصلی روش های آب رسانی و عایقی تقسیم بندی کرد.

عمل آوری آب رسانی چیست؟
در روش آب رسانی، یک سطح آبی به طور مستقیم یا با استفاده از پوشش های مختلف بر روی بتن ایجاد می شود.

تماس آب با بتن از خشک شدن آن و توقف واکنش هیدارتاسیون جلوگیری می کند. روش های آب رسانی نیازمند نظارت مستمر برای اطمینان از وجود رطوبت کافی بر روی سطح بتن هستند.

عمل آوری عایقی چیست؟
در روش عایقی، رطوبت با جلوگیری از تبخیر آب موجود در بتن حفظ می شود. استفاده از صفحات مخصوص، قالب ها و مواد شیمیایی غشایی را می توان به عنوان روش های عمل آوری عایقی در نظر گرفت.

انتخاب روش عمل آوری بتن چگونه انجام می شود؟
روش عمل آوری بتن بر اساس پارامترهایی نظیر نوع بتن، نسبت آب به سیمان و شرایط محیطی انتخاب می شود.

مطابق مبحث نهم مقررات ملی ساختمان، ویرایش 1392، بند 9-7-7-2-4، انتخاب روش عمل آوری باید با در نظر گرفتن جدول زیر صورت گیرد.

مدت زمان عمل آوری چقدر است؟
مطابق مبحث نهم مقررات ملی ساختمان، ویرایش 1392، بند 9-7-7-2-4، حداقل زمان عمل آوری با توجه به نوع بتن، نسبت آب به سیمان و شرایط محیطی بین 6 تا 14 روز است.

در صورت استفاده از بتن های ویژه، این زمان می تواند بر اساس مستندات و ارزیابی های آزمایشگاهی تغییر کند.