کدهای بازیافت مواد پلاستیک:
علامت بازیافت نخستین بار در سال 1970 میلادی توسط گری اندرسون، دانشجوی سال آخر دانشگاه کالیفرنیای جنوبی در لس آنجلس طراحی گردید و سپس در کنفرانس بین المللی طراحی به عنوان قسمتی از یک مسابقه ملی میان دبیرستان ها و کالج های آمریکا ارائه شد.
مسابقه مذکوردر پاسخ به رشد روزافزون آگاهی مصرف کنندگان و حامیان محیط زیست و به مناسبت اولین روز جهانی زمین برگزار گردیده بود.
معنای مثلث فلش تعقیب در کدهای بازیافت:
مرحله اول نشان دهنده جمع آوری مواد برای بازیافت می باشد. این مرحله زمانی که شما مواد قابل بازیافت را جمع آوری و سپس تحویل غرفه های بازیافت می دهید انجام می گیرد.
سپس مواد جمع آوری شده تفکیک، شسته و برای فروش به کارخانه های تولید کننده مواد و وسایل بازیافتی ارسال می گردد.
فلش دوم در نماد بازیافت نشان دهنده فرآیند ساخت است. مواد قابل بازیافت به محصولات جدید برای مصارف خرده فروشی و یا عمده فروشی تبدیل می گردند.
مرحله سوم و نهایی خرید واقعی و استفاده از محصولات ساخته شده از مواد بازیافت شده می باشد.
در هر مثلث فلش تعقیب، عددی وجود دارد که از یک تا هفت متغیر است.
هدف از این اعداد شناسایی نوع پلاستیک مورد استفاده برای محصول است و همه پلاستیک ها قابل بازیافت و حتی قابل استفاده مجدد نیستند. بسیاری از محصولات پلاستیکی وجود دارد که نمی توانند تجزیه شوند و قابل بازیافت نیستند.
در اینجا هفت طبقه بندی استاندارد برای پلاستیک ها، و اطلاعات بازیافت و استفاده مجدد برای هر نوع وجود دارد.
شماره 1 - PET (پلی اتیلن ترفتالات):
- PET یکی از رایج ترین پلاستیک ها در محصولات مصرفی است و در بیشتر بطری های آب و نوشیدنی های غیر الکلی و برخی از بسته بندی ها یافت می شود. این مورد برای کاربرد های یکبار مصرف در نظر گرفته شده است. استفاده مکرر و شستشو آن خطر رشد باکتری ها را افزایش می دهد. ضد عفونی کردن پلاستیک PET دشوار است.
- پلاستیک PET قابل بازیافت است و حدود 25٪ بطری های PET امروزه در ایالات متحده بازیافت می شوند. پلاستیک خرد شده و سپس برای ساخت بطری های جدید PET و یا الیاف پلی استر فراوری می شوند. الیاف بازیافتی برای ساخت منسوجات از جمله پوشاک، فرش، پتو، بالش و محصولات مشابه استفاده می شود.
- محصولات ساخته شده از پلاستیک شماره 1 (PET) باید بازیافت شوند اما مورد استفاده مجدد قرار نگیرند.
شماره 2 - HDPE (پلی اتیلن با چگالی بالا):
- پلاستیک HDPE پلاستیک سفت و سختی است که در ساخت ظروف شیر، مواد شوینده و بطری های روغنی، اسباب بازی ها و برخی کیسه های پلاستیکی مورد استفاده قرار می گیرد.
- HDPE رایج ترین پلاستیک بازیافت شده است و یکی از ایمن ترین انواع پلاستیک محسوب می شود. بازیافت پلاستیک HDPE برای مصارف ثانویه یک فرایند نسبتاً ساده و مقرون به صرفه است.
- پلاستیک HDPE بسیار مقاوم است و در معرض نور خورشید یا گرمای شدید یا یخ زدگی از بین نمی رود. به همین دلیل از HDPE برای تهیه میزهای پیک نیک، تخته های پلاستیکی، سطل زباله، نیمکت های پارک، آستر تختخواب برای کامیون ها و سایر محصولات مورد نیاز استفاده می شود.
- محصولات ساخته شده از HDPE (پلی اتیلن با چگالی بالا) قابل استفاده مجدد و بازیافت هستند.
شماره 3 - PVC (پلی وینیل کلراید):
- PVC یک پلاستیک نرم و قابل انعطاف است که برای تهیه بسته بندی مواد غذایی پلاستیکی شفاف، بطری های روغن خوراکی، اسباب بازی ها و بسته بندی مخصوص محصولات مصرفی بی شمار استفاده می شود.
- این ماده معمولاً به عنوان ماده پوشش برای کابل های رایانه ای، برای ساخت لوله های پلاستیکی و قطعات برای لوله کشی و شیلنگ های باغ استفاده می شود. از آنجا که PVC نسبت به نور خورشید و هوا نسبتاً غیرقابل نفوذ است، از آن برای ساخت قاب های پنجره و شیلنگ های باغ استفاده می شود.
- محصولات ساخته شده با استفاده از پلاستیک PVC قابل بازیافت هستند. محصولات PVC پس از بازیافت نباید برای کاربرد مواد غذایی یا برای استفاده کودکان استفاده مجدد شوند.
شماره 4 - LDPE (پلی اتیلن کم چگالی):
- کیسه های مواد غذایی پلاستیکی که امروزه در اکثر فروشگاه ها استفاده می شود با استفاده از پلاستیک LDPE ساخته می شوند. برخی از لباس ها و مبلمان نیز از این نوع پلاستیک استفاده می کنند.
- LDPE نسبت به سایر پلاستیک ها کمتر سمی تلقی می شود و برای استفاده نسبتاً بی خطر است. در گذشته بازیافت نمی شد، اگرچه امروزه این برنامه در بسیاری از جوامع در حال تغییر است زیرا برنامه های بازیافت پلاستیک بیشتر برای بازیافت به این مواد به کار می روند.
- ویژگی آن قابل انعطاف بودنش است. محصولات ساخته شده با استفاده از پلاستیک LDPE قابل استفاده مجدد هستند اما همیشه قابل بازیافت نیستند. بعد از بازیافت به عنوان بسته های حمل نامه، سطل های زباله و غیره استفاده می شود.
شماره 5 - PP (پلی پروپیلن):
- پلاستیک پلی پروپیلن سفت و سبک است و از مقاومت در برابر حرارت عالی برخوردار است. به عنوان سدی در برابر رطوبت، گریس و مواد شیمیایی عمل می کند.
- PP معمولاً برای پوشک یکبار مصرف، سطل، بطری های پلاستیکی یکبار مصرف، ظروف مارگارین و ماست، کیسه های چیپس سیب زمینی، نی، نوار بسته بندی و طناب استفاده می شود. پلی پروپیلن بی خطر است به ویژه در مجاورت با مواد غذایی داغ
- PP بازیافتی برای ساخت بدنه باتری، جاروها، سطل و سینی ها استفاده می شود. با این حال، پلاستیک شماره 5 امروزه توسط بازیافت کنندگان مورد پذیرش بیشتری قرار گرفته است.
شماره 6 - PS (پلی استایرن):
- پلی استایرن یک پلاستیک ارزان و سبک است و به راحتی شکل می گیرد و دارای کاربردهای متنوعی است. بیشتر آن ها برای تهیه فنجان های نوشیدنی، فوم یکبار مصرف، ظروف مواد غذایی دردار، کارتن های تخم مرغ، کارد و چنگال پلاستیکی و بسته بندی فوم استفاده می شود. همچنین از پلی استایرن برای ساخت عایق سقف و کف برای کفپوش های چند لایه در ساخت منازل استفاده می شود.
- از آنجا که پلی استایرن از نظر ساختاری ضعیف و فوق سبک است، به راحتی خرد می شود و به راحتی در کل محیط طبیعی پراکنده می شود.
- این نوع پلاستیک در مجاورت با غذای داغ (به ویژه هنگامی که در مایکروور گرم می شود) اندکی سمی و سرطان زا می شود.
شماره 7 - سایر:
- سایر پلاستیک ها مانند پلی اورتان، پلی کربنات، پلی آمید و همچنین آلیاژهای پلاستیکی که جز 6دسته فوق قرار نمی گیرند، در این دسته قرار می گیرند. محصولات با کد 7 می توانند هر چیز از زین دوچرخه گرفته تا ظروف و قطعات صنعتی را شامل شوند. بسیاری از بازیافت کنندگان، پلاستیک با این کد را قبول نمی کنند اما این پلاستیک ها قابل تبدیل به الوارهای پلاستیکی و مواد سفارشی هستند.
- نسل جدیدی از پلاستیک های قابل کمپوست، ساخته شده از پلیمرهای زیستی مانند نشاسته ذرت، برای جایگزینی برخی پلاستیک های مصنوعی ساخته می شوند. این موارد همچنین در طبقه شماره 7 قرار دارد که می تواند برای مصرف کننده گیج کننده باشد. این پلاستیک های قابل جمع آوری دارای حرف "PLA" در پایین نزدیک نماد بازیافت نشان داده می شوند.
- پلاستیک های شماره 7 برای استفاده مجدد نیستند، مگر اینکه کدگذاری PLostostable PLA را داشته باشند.
