اجزای پایپینگ چه هستند؟
سیستم های لوله کشی از اجزای مکانیکی نظیر لوله، تیوب، فیتینگ (اتصالات)، فلنج، گسکت (واشر آب بندی)، پیچ، مهره، ولو (شیرآلات) و تجهیزاتی مانند اتصالات انبساطی، اتصالات انعطاف پذیر، شلنگ فشار قوی، صافی، گیره، ابزار دقیق و جدا کننده تشکیل می شود.
استفاده از این اجزا و تجهیزات مکانیکی، امکان انتقال مناسب سیالات در سیستم های لوله کشی را فراهم می کند.
در بخش های بعدی، به طور مفصل در مورد اجزای مورد استفاده در پایپینگ و انواع آن ها بحث خواهیم کرد.
تاریخچه پایپینگ و استانداردهای آن:
استفاده از سیستم های لوله کشی به 2700 سال قبل از میلاد (حدود 4700 سال پیش) باز می گردد. در آن دوران، آب حاصل از بارندگی توسط لوله کشی به مناطق شهری منتقل می شد.
لوله های مورد استفاده برای این کاربری از جنس چوب بودند. این لوله ها توسط حفر حفره های طولی در کنده های چوبی ساخته می شدند.
300 سال بعد، مصریان باستان، اولین لوله های فلزی از جنس مس را معرفی کردند. پیشرفت اصلی سیستم های لوله کشی، در دوران روم باستان آغاز شد.
سیستم های معرفی شده در آن دوران با بهره گیری از شیرآلات مخصوص قادر بودند جریان آب را تا فاصله 400 کیلومتر انتقال دهند.
در سال 1926 میلادی (1305 شمسی)، انجمن استانداردهای آمریکا، پروژه B31 را به منظور توسعه استاندارد برای سیستم های پایپینگ شروع کرد.
«انجمن مهندسان مکانیک آمریکا» (American Society of Mechanical Engineers) یا ASME، تنها موسسه ای بود که در این پروژه شرکت کرد.
اولین نشریه پروژه B31، در سال 1935 میلادی (1314 شمسی) برای لوله کشی فشاری منتشر شد. در بین سال های 1942 تا 1955 میلادی (1321 تا 1334 شمسی)، استاندارد کامل لوله کشی فشاری با عنوان عنوان ASA B31.1 به انتشار رسید.
هر بخش از این استاندارد، به ارائه دستورالعمل های پایپینگ در صنایع مختلف می پرداخت.
در سال 1955 میلادی، بخش سیستم های پایپینگ انتقال و توزیع سوخت گازی ASA B31.1، به یک دستورالعمل مستقل با عنوان ASA B31.8 تبدیل شد.
با گذشت زمان، بخش های دیگر نیز به شکل دستورالعمل های مستقل درآمدند. عنوان استاندارد ASA نیز ابتدا به ANSI و سپس به ASME تغییر یافت.
امروزه بیش از 10 دستورالعمل جداگانه از مجموعه استاندارهای ASA B31 وجود دارند که به عنوان مرجع اصلی طراحی سیستم های لوله کشی در کشورهای مختلف دنیا و برای صنایع متفاوت مورد استفاده قرار می گیرند.