روسازی های آسفالتی تمام عمق

روسازی های آسفالتی تمام عمق از قرارگیری یک یا چند لایه آسفالت گرم بر روی لایه بستر تقویت شده، تشکیل می شوند. این رویکرد در سال 1960 توسط انستیتو آسفالت به عنوان یکی از رو ش های قابل اتکا و مقرون به صرفه احداث روسازی در برابر بارگذار ی های بسیار سنگین مطرح شد. استفاده از این نوع روسازی در محل هایی که مصالح برای اجرای روساز ی های انعطاف پذیر معمولی به میزان کافی موجود نیست محبوبیت چشمگیری یافت.

در این روش تنها از یک نوع مصالح (یعنی مخلوط آسفالتی داغ) استفاده شده و از یک منبع خریداری می شود که در مقابل خرید مصالح از چندین منبع و اجرا توسط ماشین آلات مختلف، روش آسا نتری محسوب می شود.لایه اساس آسفالتی در روسازی آسفالتی تمام عمق مشابه لایه آستر در روساز ی های انعطاف پذیر معمولی عمل می کند. همچنین، مشابه روسازی های انعطافپذیر معمولی، اندود سطحی باید در میان دو لایه آسفالت سطحی و اساس آسفالتی اجرا شود تا دو لایه به خوبی به هم متصل شوند.به گزارش انستیتو آسفالت در سال 1987، به کارگیری روسازی آسفالتی تمام عمق محاسن زیر را شامل می شود.

در این نوع روسازی ها لایه سنگ دانه ای نفوذ پذیر وجود ندارد و لذا ورود آب به داخل روسازی و همچنین آسیب های ناشی از آن و کاهش عملکرد روسازی نیز به حداقل خواهد رسید.زمان مورد نیاز برای احداث این نوع روساز ی ها نسبتاً کم است. به خصوص در پروژ ه های مربوط به تعریض معابر و راه، زمانی که ترافیک به صورت رفت و برگشتی است اجرای روسازی آسفالتی تمام عمق مزیتهای زیادی ازلحاظ کاهش زمان اجرا و به حداقل رساندن تداخل در ترافیک عبوری به همراه خواهد داشت.

در صورتی که این روسازی در ضخامت های زیاد به طور مثال 10 سانتیمتر و یا بیشتر اجرا شود، مدت زمانی از سال که امکان اجرای روسازی در آن وجود دارد تا حدودی افزایش می یابد که به دلیل تأثیرپذیری کمتر روسازی از سرمای هوا به علت ضخامت بیشتر است.

این نوع روسازی تأثیرپذیری کمتری در برابر یخزدگی یا رطوبت دارد.بر اساس مطالعات انجام شده مشخص شد، افزایش درصد رطوبت در بستر بهسازی شده زیر روسازی آسفالتی تمام عمق به میزان کمتری نسبت به روسازی انعطا فپذیر معمولی خواهد بود. بنابراین، میزان کاهش مقاومت بستر در این گونه روساز ی ها نسبت به روساز ی های انعطاف پذیر معمولی بسیار ناچیز است.