اندود آب بندی
این لایه برای آب بند نمودن روسازی در برابر نفوذ آب و همچنین فراهم نمودن سطحی دارای اصطکاک در مواردی که سنگ دانه های روسازی به دلیل عبور ترافیک صاف و لغزنده شده اند، مورد استفاده قرار می گیرد. برحسب شرایط، اندود آب بندی ممکن است با حضور سنگ دانه و یا بدون آن به کاربرده شود.
لایه رویه (توپکا)
توپکا لایه فوقانی یک روسازی آسفالتی است که عموماً از مخلوط آسفالتی داغ با دانه بندی متراکم ساخته می شود. این لایه باید مقاومت کافی در برابر تغییر شکل ناشی از بار ترافیک عبوری را داشته باشد و سطحی مقاوم در برابر لغزش را فراهم نماید. همچنین این لایه باید از آب بندی کافی برخوردار بوده و بتواند لایه های زیرین را ازآب و در پی آن تأثیرات تخریبی ناشی از نفوذ آب در روسازی حفاظت نماید. به طور کلی، در صورتی که خصوصیات آب بندی فوق قابل دستیابی نباشد، به کارگیری اندود آب بندی توصیه می شود.
لایه آستر (بیندر)
لایه آستر یا بیندر که گاهی به عنوان اساس آسفالتی از آن نا مبرده می شود، لایه آسفالتی است که زیر لایه روکش سطحی اجرا می شود. به طور کلی دو دلیل عمده برای استفاده از لایه آستر وجود دارد. اولین دلیل آن است که در برخی موارد ضخامت مخلوط آسفالتی گرم HMA زیاد بوده و نمی توان آن را در یک لایه متراکم نمود، بنابراین در دو لایه ریخته شده و متراکم می شود. دلیل دوم آن است که دانه بندی لایه آستر عموماً از سنگ دانه های بزر گتر و میزان قیر کمتری تشکیل می شود و درواقع کیفیت پایینتری نسبت به روکش سطحی دارد لذا، تعبیه یک لایه آستر می تواند به اقتصاد ی تر شدن طرح کمک شایانی نماید. بایستی اشاره نمود در صورتی که ضخامت لایه آستر از 7/6 سانتیمتر بیشتر باشد عموماً در دو لایه اجرا می شود.
اندود سطحی (تک کت) و اندود نفوذی (پریم کت)
لایه اندود سطحی عموماً شامل لایه بسیار نازکی از قیر (در برخی موارد قیر امولسیونی رقیق شده) است که به منظور اتصال لایه زیرین به روکش استفاده می شود. به کارگیری اندود سطحی مختص روسازی های آسفالتی نبوده و همان گونه که در ادامه خواهیم دید، در روسازی های مختلط نیز مورد استفاده قرار می گیرد. درواقع لایه زیرین می تواند روسازی آسفالتی قدیمی یا روسازی بتنی باشد که اندود سطحی بر روی آن قرارگرفته و پس ازآن لایه روکش آسفالتی باید روی آن اجرا شود.
در اندود نفوذی از قیر با ویسکوزیته پایین استفاده می گردد تا در لایه اساس سنگی نفوذ نموده و دو لایه اساس سنگی و لایه آسفالتی را به یکدیگر متصل سازد. تفاوت اصلی میان اندود سطحی و اندود نفوذی آن است که اندود سطحی نیازی به نفوذ زیاد در لایه زیرین ندارد، در حالی که اندود نفوذی به منظور ایجاد اتصال مناسب باید در لایه زیرین نفوذ نموده و علاوه بر ایجاد مقاومت مکانیکی، موجب تشکیل لایه ای آ ب بند شود.
لایه اساس و زیراساس
لایه اساس، لایه ای از مصالح سنگی است که دقیقاً در زیر روکش سطحی و یا در صورت وجود لایه آستر در زیراین لایه اجرا می شود. در این لایه می توان از مصالح سنگی شکسته یا مصالح سنگی تثبیت شده استفاده نمود. لایه زیراساس نیز لایه ای از مصالح سنگی است که با دانه بندی متفاوت نسبت به لایه اساس، در زیر آن اجرا می شود. عمدتاً مسائل اقتصادی استفاده از مصالح زیراساس و اساس را توجیه می کند. درواقع به جای آنکه تمام ضخامت لایه مورد نظر با مصالح اساس، که مصالح نسبتاً گرانی هستند، اجرا شود، مصالح با هزینه کمتر محلی تحت عنوان زیراساس بر روی بستر اجرا می شود.
خاک بستر
بسته به نوع خاک محل پروژه، خاک بستر را می توان از خاک موجود در محل انتخاب نمود یا اینکه از منابع دیگری به محل پروژه منتقل کرد. در ضمن، خاک بستر را باید تا عمق 15 سانتیمتری بالای آن و با رطوبت بهینه متراکم نمود.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
