عیوب سطحی آسفالت

قیر زدگی

قیر زدگی تشکیل یک لایه نازک مصالح قیری بر روی سطح روسازی است که عموماً موجب براق شدن سطح و قابلیت انعکاس نور توسط سطح روسازی می‌شود که این سطح معمولاً تا حدودی چسبناک است. قیر زدگی به دلیل وجود قیر بیش از حد در مخلوط آسفالتی، استفاده بیش از حد از آ ب بندهای قیری، درصد فضای خالی کم در مخلوط آسفالتی یا ترکیبی از عوامل ذکر شده به وجود می آید. زمانی که هوا گرم است، قیر موجود در مخلوط آسفالتی فضای خالی مخلوط آسفالتی را پر نموده و سپس به سطح روسازی راه می یابد. به دلیل اینکه فرآیند حرکت (جابه جایی) قیر به سطح روسازی فرایندی برگشت ناپذیر است، قیر در اثر سرد شدن هوا به جای قبلی خود باز نمی گردد و در سطح روسازی باقی می ماند.

در صورتی که قیر زدگی در وضعیتی بسیار ملایم و تنها در چند روز معدود از سال مشاهده شود، قیر زدگی با شدت کم درجه بندی می شود. در این شرایط قیر به چرخ خودروها و کفش عابرین نمی چسبد.در شرایط قیر زدگی با شدت متوسط قیر زدگی تا حدودی بافت سطح روسازی را تغییر می دهد و در چند هفته از سال قیر به کفش عابرین یا چرخ خودروها می چسبد.در صورتی که در اکثر ایام سال قیر بر روی سطح روسازی به کفش عابرین و چرخ خودروهای عبوری بچسبد و همچنین اکثر سنگ دانه ها با قیر پوشیده شوند قیرزدگی با شدت زیاد ارزیابی می شود.

شن زدگی و هوازدگی

هوازدگی و شن زدگی شامل از بین رفتن پوشش سطح روسازی در اثر حذف قیر و نمایان شدن سنگ دانه ها است. این خرابی بیانگر آن است که یا قیر بکار رفته در روسازی به حد قابل توجهی سخت شده و یا مخلوط با کیفیت غیرقابل قبولی تهیه شده است. همچنین، شن زدگی ممکن است به دلیل نرم شدن بیش از حد آسفالت در اثر ریختن روغن بر روی آن رخ دهد. این موضوع می تواند به مرور زمان جدا شدن سنگ دانه ها از محل خود و شن زدگی را به همراه داشته باشد.

در شدت کم این نوع خرابی، قیر شروع به از بین رفتن از روی سنگ دانه های روسازی می نماید. در برخی از مناطق سطح روسازی آغاز به چاله شدن می نماید. در صورتی که عامل اصلی این خرابی ریختن روغن باشد، لکه های روغن به وضوح بر روی روسازی مشاهده می شوند ولی سطح روسازی سخت است و نمی توان به راحتی سکه ای را درون روسازی فرو برد.

در شدت متوسط این نوع از خرابی سنگ دانه ها و یا قیر تا حدودی از محل خود خارج شده است. بافت سطح روسازی به نحو ملایمی زبر شده و چاله های کوچکی در آن به چشم می خورد. در هنگامی که خرابی ناشی از ریخته شدن روغن باشد، سطح نرم است و می توان سکه ای را در آن فرو برد.زمانی این نوع خرابی با شدت زیاد ارزیابی می شود که سنگ دانه ها و قیر به نحو قابل توجهی از جای خود کند ه شده باشند، بافت سطح روسازی بسیار زبر شده باشد و چاله های متعددی در روسازی مشاهده شود. چاله های به وجود آمده کمتر از 10 میلی متر قطر دارند و عمق آ نها کمتر از 13 میلی متر است.

چاله های بزرگ تر از این اندازه را عموماً به عنوان خرابی چاله شدن روسازی طبقه بندی می نمایند. زمانی که خرابی ناشی از ریختن روغن باشد، سنگ دانه ها در جای خود کاملاً لق هستند و قیر توان چسبانندگی خود را کاملاً از دست داده است.

صیقلی شدن سطح

این خرابی در واقع ساییدگی سطح روسازی در اثر بارگذاری تکراری است. این نوع از خرابی عموماً در اثر بارگذاری ترافیک خودروها به وجود می آید. با این وجود گاهی تردد زیاد عابرین پیاده در پیاد ه روها و پارکینگ ها نیزاز عوامل به وجود آورنده این نوع از خرابی است. در این نوع از خرابی لبه های تیز سنگ دانه های درشت دانه از بین می رود و سطح تا حدودی لغزنده می شود.

یافتن این نوع از خرابی نیازمند بازرسی نزدیک سطح روسازی است. برخی از سنگ دانه ها قابلیت ساییده شدن بیشتری نسبت به برخی دیگر از سنگ دانه ها دارند که از منشأ زمین شناسی و کانی های موجود در سنگ ها ناشی می شود. سنگ آهک و چرت بیش از سایر انواع سنگ ها قابلیت ساییدگی دارند و خرابی از نوع صیقلی شدن سطح در مخلوط هایی که با استفاده از این نوع سنگ دانه ساخته شده اند، بیشتر است. عموماً در هنگام وقوع این خرابی، پوشش نازک قیر موجود بر روی سنگ دانه ها کاملاً از بین می رود و سطح قابل لمس سنگ دانه ها بسیار صاف و صیقلی می شود.

این موضوع موجب کاهش اصطکاک روسازی به نحوی بسیار چشمگیری می شود. از این کاهش اصطکاک ممکن است بتوان در روسازی پارکینگ ها صر ف نظر نمود، اما این موضوع در روسازی راه های با سرعت بالا موضوع بسیار مهمی است و بایستی آن را در نظر گرفت. بهترین راهکار پیشگیری از این نوع خرابی، عدم استفاده از سنگ دانه هایی است که به راحتی ساییده می شوند. روسازی هایی که صیقلی شدن سنگ دانه ها در آ نها با شدت زیاد رخ داده است، را می توان با احداث رویه و یا تراش و جایگزینی سطح معیوب اصلاح نمود.