خوردگی تنشی فولاد زنگ نزن

خوردگی تنشی فولاد زنگ نزن

فولاد های زنگ نزن آستنیتی در معرض خوردگی تنشی قرار دارند. پاره ای از شرایط محیطی در خوردگی تنشی موثرند اما می توان آن ها به دو دسته بر اساس گسترش ترک دانه ای و مرز دانه ای تقسیم بندی کرد.

خوردگی تنشی مرزدانه ای در محیط های با یون کلرید و یون های هیدروکسیل ایجاد می شود. ترک های دانه ای در محیط های آبی رخ می دهد اما به ایجاد نواحی حساس وابسته است. مهم ترین محیط هایی که منجر به ایجاد خوردگی تنشی در فولادهای زنگ نزن می شود، شامل موارد زیر است.

• محلول های کلریدی
• محلول های سود سوزآور
• اسید پلی تیونیک

تنش هایی که در مقادیر کمتر آن ها خوردگی تنشی رخ نمی دهد به خوبی مشخص شده اند اما باید مقدار آن کم تر در نظر گرفته شود زیرا تنش های باقی مانده جوش اغلب بسیار بالا هستند. خوردگی تنشی کلرید در فولادهای زنگ نزن معمولاً خوردگی تنشی کلرید در فولاد زنگ نزن آستنیتی به صورت مرزدانه ای و منشعب شده است.

فاکتورهایی که سرعت و شدت ترک را تحت تأثیر قرار می دهند، مقدار کلراید، مقدار اکسیژن، دما، مقدار تنش و pH محلول های آبی هستند. به طور کلی، برای این که خوردگی تنشی کلریدی در فولادهای زنگ نزن رخ دهد غلظت کلرید باید 30 ppm یا بیشتر باشد و اگر این غلظت در حدود 20 ppm باشد معمولاً شرایط خورنده نیست.

اگر چه در حالتی که مقدار اندکی کلرید وجود دارد، ممکن است تمرکز غلظت به صورت موضعی رخ داده و منجر به ایجاد ترک شود. با طراحی مناسب به عنوان مثال طراحی یک دریچه برای ایجاد جریان می توان از ایجاد مناطق با غلظت بالای کلرید جلوگیری کرد. بیشتر تخریب های ناشی از خوردگی تنشی بالای 170 درجه فارنهایت (75 درجه سانتی گراد) و 120 درجه فارنهایت (50 درجه سانتی گراد) معمولاً به عنوان حد آستانه برای خوردگی تنشی به کار می رود.