برای تامین الزامات شرایط کار، می توان خصوصیات بتن سنگین را در هر دو حالت تازه و سخت شده، با طرح اختلاط مناسب طراحی کرد. خصوصیات فیزیکی بتن سنگین به جز جرم مخصوص، مشابه بتن معمولی است. مقاومت فشاری بتن سنگین نیز تابع نسبت آب به سیمان است.
بنابراین برای هر مجموعه ویژه ای از مصالح، می توان به مقاومت هایی قابل مقایسه با بتن های معمولی دست پیدا کرد. از آنجا که هر حفاظت تابشی دارای الزامات ویژه ای است، برای تعیین نسبت های مخلوط مناسب، باید با استفاده از مصالح موجود و شرایط کاری، مخلوط هایی آزمایشی تهیه کرد.
روش های اختلاط بتن ریزی بتن سنگین
روش های بتن ریزی بتن سنگین همان روش های مورد استفاده برای بتن معمولی است. متداولترین روش های اختلاط و بتن ریزی بتن سنگین به شرح زیر است:
روش های مرسوم: در استفاده از روشهای مرسوم برای ریختن بتن های سنگین، باید از اضافه بارکردن مخلوط کن پرهیز کرد، به ویژه در مورد سنگدانه های بسیار سنگینی همچون ذرات پانچی فولادی اندازه مخلوط را باید تا حدود 50% ظرفیت اسمی مخلوط کن کاهش داد. از آنجا که برخی سنگدانه های مورد استفاده در بتن سنگین کاملاً ترد و شکننده هستند. برای جلوگیری از شکسته شدن سنگدانه ها باید از مخلوط کردن زیاد بتن پرهیز کرد.
روش های سنگدانه پیش آکنده: در این روش سنگدانه های درشت از پیش در داخل قالب ها ریخته شده و سپس دوغابی متشکل از ماده سیمانی، ماسه و آب از طریق لوله پمپ می شود تا فضاهای خالی میان سنگدانه ها پر شود. از این روش می توان برای ریختن بتن معمولی و سنگین در فضاهای محدود و در اطراف اقلام تو کار استفاده کرد. بدین ترتیب جداشدگی سنگدانه درشت به ویژه ذرات پانچی و ساچمه های فولادی به حداقل کاهش پیدا می کند. همچنین با این روش جمع شدگی ناشی از خشک شدن، کاهش یافته و بتنی با جرم مخصوص و ترکیب یکنواخت ساخته می شود.
روش پمپاژ: پمپاژ بتن سنگین از طریق خطوط لوله در مکان هایی با فضای محدود سودمند است. به دلیل جرم مخصوص بالاتر، بتن سنگین را نمی توان به اندازه بتن معمولی پمپاژ کرد.
روش میل کوبی: در این روش لایه ای از ملات (مخلوط سیمان و ریزدانه) به ضخامت 50 میلیمتر در قالب ها ریخته می شود و سپس با لایه ای از سنگدانه درشت پوشانده می شود. در نهایت درشت دانه ها با میل زنی یا لرزاندن داخلی به درون ملات رانده می شوند. در این روش باید دقت کرد تا سنگدانه ها به صورت یکنواخت در بتن شوند.