در این روش پانل های بتنی پیش ساخته برای پوشش دهانه های بزرگ تر در نظر گرفته شده اند.
این سیستم به خوبی قابلیت استفاده در ساختمان های بتنی درجا یا پیش ساخته را داراست و در حقیقت از تکنیک پیش ساختگی به صورتی متفاوت در این سیستم سقف سازی استفاده می شود.
بارهای مرده زمان اجرا توسط پانل های پوسته ای پیش ساخته و بارهای زمان بهره برداری توسط مقطع مرکب متشکل از پانل های پیش ساخته و بتن درجای روی آن تحمل می شوند.
صرفه جویی در زمان ساخت، رفتار خوب سازه ای پانل ها و تقلیل هزینه های اجرا از مزیت های این روش به شمار می روند.
این در حالی است که با توجه به ابعاد بزرگ پانل های پیش ساخته نصب آن ها در محل اجرا معمولا با مشکلاتی همراه است.
سقف های مرکب با استفاده از عرشه های فولادی:
ایده اولیه استفاده از سیستم های مذکور برای اولین بار در کشور انگلستان و به منظور ابداع یک روش سنتی برای ساخت سقف های مرکب به کار گرفته شد.
دو روش برای ساخت سقف های مرکب از این نوع پیشنهاد شده است:
این روش ها در ابتدا در ساخت ساختمان های کوچک و به منظور راهی برای کاهش ضخامت سقف به کار گرفته می شدند و قیمت عرشه فولادی نیز به صرفه می باشد.
در حال حاضر هر دو نوع سقف مذکور برای پوشش سقف های با دهانه های حداکثر 10 متر مورد استفاده قرار می گیرند.
معمولا سقف های نوع دوم در مواقعی به کار می روند که عمق دال سقف تا حدی زیاد است که کل ارتفاع مقطع تیرهای اصلی ساختمان را در بر خواهد گرفت.
این نوع سقف ها قابلیت استفاده برای پوشش دهانه های بزرگ تر را نیز دارا هستند.
روش استفاده از تیرک های کوتاه و تیرهای اصلی:
یکی از روش های سقف سازی که قابلیت کاهش ضخامت سقف و در نتیجه کاهش ارتفاع کلی ساختمان را دارا است، روش استفاده از تیرک های کوتاه و تیرهای حمال مورد بحث در این قسمت می باشد.
این روش برای اولین بار در سال 1972 توسط شخصی به نام کلاکو ابداع شد. سیستم سقف سازی رایج در آن زمان توانایی جا دادن لوله ها و کانال های تأسیساتی را به نحو مناسب نداشت.
لوله ها و کانال ها از زیر سقف عبور داده می شدند و برای عبور لوله ها می بایست سوراخ هایی در تیرهای بتنی تعبیه می شد.
این روش که در زمان ابداع به عنوان یکی از مطرح ترین روش های سقف سازی مورد استقبال قرار گرفت.
از مزیت های این روش امکان عبور لوله ها و کانال ها از فضای مابین دال بتنی، تیرک ها، تیرچه ها و تیرهای اصلی می باشد.
مزایای استفاده از این سیستم نسبت به دیگر سیستم های رایج:
تیرچه های فولادی با جان باز:
اولین تیرچه فولادی با جان باز در سال 1923 و به صورت Warren ساخته شد. یال های فوقانی و تحتانی تیرچه مزبور را میله هایی با سطح مقطع دایروی و اعضای مورب آن را نیز یک میلگرد که در فواصل مناسب خم شده بود، تشکیل می دادند.
در سال 1928 اولین ضوابط مربوط به طراحی و اجرای تیرچه های فولادی با جان باز تدوین شد و در سال بعد اولین سری از جداول مربوط به بارگذاری و طراحی تیرچه های فولادی با جان باز منتشر گردید.
تلاش های نخستین در راستای استفاده از تیرچه های فولادی با جان باز در صنعت ساختمان سازی به اتصال خشک این تیرچه ها و پانل های گچی جهت سقف سازی باز می گردد.
در حقیقت این روش به منظور غلبه بر موانعی که در ساخت و سازهای بلند مرتبه وجود داشت ابداع گردید.
از جمله این موانع می توان به انتقال صوت و آلودگی صوتی، مشکلات اجرا در شرایط محیطی نامناسب مانند آب و هوای سرد، توازن بین مصالح مصرفی و نیروی کار و از همه مهم تر مساله اقتصاد پروژه اشاره کرد.
در این سیستم سقف سازی تیرچه های فولادی توسط جوش به قطعات فولادی موجود در کناره های قطعات گچی متصل می شوند و کل سیستم به صورت یک دیافراگم در برابر بارهای جانبی مقاومت می کند.
در سه دهه اخیر تیرچه های فولادی با جان باز به صورت مرکب به کار رفته اند.
در حقیقت این روش ها به منظور کاهش هرچه بیشتر ضخامت سقف توسط سازندگان تیرچه های فولادی معرفی شده اند.
|
|
|
|
| نماد اعتماد الکترونیک | نشان ملی ثبت | گواهی شامد ارشاد |
© کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به داده پردازان هومان پویان می باشد.
