1-چسب هایی که توسط واکنش شیمیایی سخت می شوند.
مانند: چسب های اپوکسیدی، فنولیک، تراکمی فرمالدئید، آکریلیک، غیرهوازی، پلی سولفیدی، ساختمانی با پایه لاستیکی، سیلیکون ها.
2-چسب هایی که بدون واکنش شیمیایی سخت می شوند.
این دسته خود شامل سه نوع زیر است:
چسب های امولسیونی
چسب هایی هستند که فرایند پخت چسب و سخت شدن ان به وسیله خشک شدن صورت می گیرد این چسب ها به دو دسته ی پایه آبی و پایه حلال طبقه بندی می شوندکه بیشتر از آن ها تحت عنوان چسب های امولسیونی نام برده می شود.
چسب های پایه حلال به دو دسته تقسیم می شوند:
چسب های پایه آبی به چسب هایی گفته می شود که از آب به عنوان جزء فعال استفاده شده که اتصال با تبخیر آب یا جذب آب توسط ماده زمینه صورت می گیرد. چسب های پایه آب هم مانند چسب های پایه حلال به دو دسته تماسی و اتصال مرطوب تقسیم می شود. این انتظار می رود که در دهه ی اخیر چسب های آبی جایگزین چسب های پایه حلال شوند.
چسب های گرما ذوب (هات ملت)
چسب های گرماذوب در خانواده رزین های ترموپلاستیک جای دارند که تحت حرارت ذوب می شوند و جریان می یابند و در اثر سرد شدن یک چسبندگی و اتصال قوی را با سطح موجود ایجاد می کنند.
انواع مختلفی از چسب های هات ملت موجود است که در زمینه های مختلف کاربرد دارند؛ ازجمله:
چسب های حساس به فشار(PSA)
چسب حساس به فشار به چسبی گفته می شود که اتصال چسب با ماده زمینه با اعمال فشار کمی صورت می گیرد. چسب های حساس به فشار می توانند بر پایه حلال، آب یا هات ملت باشند. چسب های حساس به فشار طیف کاربردی گسترده ای دارند که می توان به صنعت خودرو سازی و داروسازی وحتی صنایع پایه اشاره کرد.
چسب های UV
این چسب ها در اثر فرآیند پخت با اشعه ی UV به دست می آیند. این روش پخت نسبت به روش حرارتی زمان کمتری نیاز دارد و سبب کاهش تولید محصولات جانبی می شود به طوریکه چسب های UV در بیشتر زمینه ها جایگزین چسب های حرارتی شده اند.از چسب های UV برای مصارف پزشکی مانند ساخت سرنگ، تویزر و پرکننده های دندانی استفاده می شود.این چسب ها در صنایع چوب و ساخت تزیینات و دیگر صنایع نیز کاربرد دارند.