آزبست به عنوان یک ماده پرمصرف با ویژگی های منحصر به فرد از جمله مقاومت بسیار بالا در برابر گرما، اشتعال و سایش، در صنایع مختلفی چون صنعت ساختمان، صنعت خودروسازی، نساجی، کاغذسازی و …
نقش مهم و ارزنده ای را ایفا می کند و نسبت به دیگر مواد جایگزین، به انرژی کم تر برای تولید نیاز داشته و در نتیجه تولید گازهای خطرناک و مضر حاصل از سوختن سوخت های فسیلی نیز به مراتب کاهش یافته است.
علاوه بر موارد فوق این ماده بسیار ارزان تر از نمونه های دیگر بوده و از دیگر علل پر مصرف بودن آن است.
با تمام ویژگی های ذکر شده، آزبست به عنوان یک تهدید جدی برای محیط زیست و حتی سلامت انسان ها و موجودات زنده به حساب می آید.
الیاف آزبست توسط استخراج از معدن، اره کشی، عملیات تخریب ساختمان هایی که در عایق سازی آن ها از آزبست استفاده شده و به طور کلی تخریب هر فرآورده آزبست دار به محیط زیست وارد می شوند.
در شهرهای بزرگ یکی از مهم ترین راه های ورود آزبست به هوا از طریق لنت ترمز و کلاچ خودرو است.
این الیاف می تواند به ذرات بسیار ریز و غیر قابل رویتی تبدیل شود که قطری کمتر از 0.5 میکرون دارند و به راحتی در هوا پخش شوند و در هنگام تنفس به اعماق شش نفوذ می کنند و برای همیشه در آن جا می مانند.
با گذشت زمان این ذرات بر اثر تحریکات مداوم خود می توانند سبب بیماری های آزیستوزیس، سرطان حنجره، سرطان ریه و یا مزوتلیما شوند که همه آن ها در نهایت به مرگ فرد منتهی می شوند.
کانادایی ها اعتقاد دارند که استفاده از آزبست به صورت کنترل شده و با احتیاط می تواند از خطرات آن جلوگیری کرد.
از این درگیری تحت عنوان جنگ آزبست یاد شده است. روسیه، چین و کانادا 65 درصد تولید آزبست جهان را در اختیار دارند و کانادایی ها در حال گسترش فعالیت خود هستند.
این در حالی است که آزبست به تنهایی عامل بیش از 50 درصد از سرطان های شغلی در سراسر دنیاست.
کشورهای توسعه یافته آزبست را به عنوان یک ماده سمی تلقی می کنند و بیش از پیش مصمم شدند تا مصرف این ماده را منع کرده و مشغول چاره جویی برای حل مشکل آزبست مصرف شده در کشورهایشان طی سال های گذشته شوند.
اما متاسفانه در کشورهای در حال توسعه و اقتصادهای نو ظهور مصرف این ماده را نه تنها کاهش نداده اند بلکه روز به روز در حال افزایش است و این موضوع به عنوان عامل تهدید کننده محیط زیست و سلامت بشریت به شمار می رود.