تولید ورق گالوانیزه کردن به طریقه پیوسته و الکتروگالوانیز

در سال 1926 در آمریکا یک فرآیند پوشش دادن پیوسته کویل ورق فولادی مورد توجه قرار گرفت. این فرآیند به نام فرآیند سند زیمر نامیده می شود.

طی این فرآیند در وان مذاب روی مقداری آلومینیوم اضافه می شود. آلومینیوم از به وجود آمدن لایه آلیاژی آهن - روی جلوگیری می کند و باعث ایجاد یک پوشش نرم مناسبی می شود.

این پوشش نرم اجازه می دهد که ورق گالوانیزه در هنگام کشیده شدن و تا خوردن تخریب نشود.

فرآیندهای پوششی پیوسته روی، روی ورق فولادی بدون تشکیل لایه آلیاژی توسعه یافته است و به فرآیند سند زیمر کویل شده؛ امروزه تقریبا تمام فولاد گالوانیزه به وسیله روش های پیوسته تهیه می شوند.

سالانه حدود 65 میلیون تن ورق فولادی با این روش گالوانیزه می شود.

اندازه طولی تجهیزات روش پیوسته حدود 150 متر یا بیشتر است. ورق گالوانیزه با سرعت بیش از 90 متر بر دقیقه مقدار تولید در آمریکا بیش از 10000000 تن بر سال است.

وزن پوشش ایجاد شده در این فرآیند کمتر از 0.5 اونس بر فوت مربع تا بیشتر از 2.75 اونس بر فوت مربع می باشد.

اغلب ورق های گالوانیزه در صنایع اتومبیل سازی استفاده می شود.

استفاده از نمک در بزرگراه ها در فصل زمستان باعث تشدید مسائل خوردگی می شود. آسیب خوردگی به حدود 100000 تن در سال می رسد.

فرآیند پیوسته برای گالوانیزه کردن سیم و کابل نیز به کار برده می شود.

تولید ورق گالوانیزه با روش الکتروگالوانیز:
روش الکتروگالوانیز نسبت به غوطه وری داغ یک فرآیند سرد است. روش الکتروگالوانیزه اغلب به صورت پیوسته انجام می گیرد.

در طی فرآیند یک لایه نازک از فلز روی خالص که دارای چسبندگی خوبی است روی سطح آهن قرار می گیرد.

پوشش حاصل صاف و بدون شکل پولکی است. با فسفاته کردن آن می توان سطح را به خوبی رنگ پذیر کرد.

وزن پوششی تقریبا 0.06 تا 0.2 اونس بر فوت مربع است که معادل ضخامتی حدود 0.0005 تا 0.00017 اینچ در هر طرف ورق می باشد.

هنگامی که روش غوطه وری داغ نمی تواند به کار رود، از روش گالوانیزه الکتریکی می توان استفاده کرد.

ضخامت پوشش ها به وسیله مقدار جریان الکتریسیته با دقت کنترل می شود. بسیاری از پوشش های آلی چسبندگی خوبی روی فلز روی ایجاد می کنند.عمر پوشش آلی روی فلز روی بیشتر از آهن می باشد.

پوشش روی با دو روش متداول از الکترولیت های قلیایی و اسیدی به دست می آید که با ترکیبات مختلف به شکل الکترولیت قلیایی، سیانوری، زینکات، پیروفسفات و آمونیاکی شناخته می شود.

امروزه برخی از این الکترولیت های قلیایی به استثنای الکترولیت سیانوری کاربرد زیادی ندارد.

الکترولیت های اسیدی عبارتند از اسید سولفوریک، اسید کلریدریک، اسید فلوئوریدریک.