آبکاری نیکل شیرآلات

نیکل جز اولین موادی است که برای آبکاری از آن استفاده شده است و قدمت آن به بیش از صد سال گذشته باز می گردد. اما نیکل به عنوان فلزی تقریباً نرم پس از مدتی استفاده از روی شیرآلات پاک و لایه برنجی زیرین به راحتی تیره می شد. در نتیجه آبکاری نیکِل محبوبیت خود را در نیمه اول قرن بیستم از دست داد و جای خود را به فلز مقاوم تری به نام کروم داد.

از دهه1930، برنج آبکاری شده با کُروم که در برابر لکه و تیرگی مقاومت بیشتری دارد، جایگزین برنج نیکل اندود شد و به عنوان آبکاری استاندارد و رایج شیرآلات شناخته شد. آبکاری کروم تا به امروز محبوب ترین نوع آبکاری باقی مانده است.با گذشت زمان، پیشرفت های تکنولوژیکی به پیدایش انواع آبکاری های بسیار مقاوم انجامید. به طور مثال آبکاری PVD امروزه برای آبکاری هایی که حتی از کروم نیز دربرابر ساییدگی و خراش مقاومت بیشتری دارند استفاده می گردد.

نیکل با رنگی سفید و شبیه به نقره اما کمی متمایل به زرد، یکی از اولین و مهم ترین فلزاتی بوده که در آبکاری مورد استفاده قرار گرفته است. این فلز مغناطیسیِ صیقل پذیر و جوش پذیر دارای خاصیت انبساط و انقباض نیز می باشد. آبکاری نیکل به سال 1843، زمانی که R.Rotlger برای اولین بار رسوبات نیکل را از حمامی شامل سولفات نیکل و آمونیوم به دست آورد، بر می گردد. البته شخص دیگری به نام Adams آبکاری نیکل را تجاری و مصرف آن را گسترده ساخت.

مقاومت فلز نیکل نسبتاً پایین است و زمانی که از آبکاری نیکل بر روی قطعات فولادی، آلیاژ های روی و یا مس استفاده می گردد، پس از مدتی از بین می رود. در نتیجه در بخش هایی ازکه پوشش نیکل خورده شده است، فلز پایه ممکن است پوسته پوسته شود و خوردگی موضعی رخ دهد.

برای جلوگیری از این خوردگی و جهت فراهم آوردن جلای مورد نظر معمولاً از پوششی از جنس کروم بر روی نیکل استفاده می کنند. در صنعت شیرآلات نیز زمانی که از آبکاری نیکل به ضخامت حداقل 10میکرون بر روی آلیاژ مس و روی (ماده اولیه شیرآلات) استفاده می گردد، حتما لایه کرومی با ضخامت کمتر از 1 میکرون نیز بر روی آن نشانده می شود.