به طور کلی چهار روش برای تولید این نوع از لوله معمول است و قیمت لوله فولادی براساس آن تعیین می گردد.
روش UOE:
در این روش در مرحله اول برش، پخ زنی و خمکاری لبه های ورق انجام می شود.
سپس در مرحله دوم، ورق توسط پرس های ویژه به صورت (U) تغییر شکل می یابد.
مقدار نیروی لازم برای پرس به ضخامت خارجی لوله، قطر خارجی و گرید فولاد بستگی دارد.
در ادامه عملیات (O) کردن ورق انجام می گیرد.
سپس توسط جوش تک (جوشکاری به کمک گاز دی اکسید کربن) شکل لوله فولادی حفظ می شود.
پس از آن داخل و خارج لوله در امتداد طولی با روش زیر پودری، جوشکاری می گردد.
با توجه به اینکه جوش تک نهایتا در جوش خارجی محو خواهد شد و بر روی تنش پسماند نهایی تأثیری ندارد، معمولا در شبیه سازی ها در نظر گرفته نمی شود.
بعد از جوشکاری فرآیند انبساط سرد به منظور رسیدن به ابعاد دقیق، تقسیم تنش های متمرکز و بهبود خواص مکانیکی لوله فولادی انجام می گیرد.
در این فرآیند فک ها پس از ورود به داخل لوله، باز شده و سپس بسته می شوند و سرانجام از لوله فولادی خارج می گردند.
کرنش محیطی حاصل از این فرآیند معمولا بین یک تا یک و نیم درصد می باشد.
عملیات انبساط سرد در آزادسازی تنش های محیطی مفید است.
تولیدکنندگانی که از فرایند هایدروتست بهره می گیرند، فرایند انبساط سرد را تنها برای دو سر لوله فولادی انجام می دهند تا گردی لازم برای اتصال به لوله فولادی مجاور در مرحله نصب را پیدا کند.
دقت بالا و کنترل همیشگی همه پارامترهای فرمینگ به منظور دستیابی به گردی مطلوب بعد از مراحل جوشکاری و انبساط سرد ضروری است.
مراحل شکل دهی لوله به روش UOE:
روش خمش غلتکی یا نورد هرمی:
در این روش صفحه بین چند غلتک انحنای لازم را به دست آورده و سپس درز نهایی جوش می خورد.به دلیل استفاده از جوشکاری مقاومتی در این نوع لوله ها، به آن ها لوله فولادی ERW نیز گفته می شود.
روش 2C:
در این روش دو نیمه لوله فولادی که قبلا به صورت C تهیه شده اند، بر روی هم جوش داده می شوند. با این روش لوله های با قطر خیلی بزرگ می توان تولید کرد.
روش JCO:
این روش همانند روش UOE از معروفترین روش های تولید لوله فولادی درز جوش مستقیم محسوب می شود. مراحل مختلف تولید به این روش در شکل نشان داده شده است.
لوله اسپیرال
تولید لوله به روش JCO: