شاتکریت از دو دهه گذشته به عنوان یک سیستم نگهداری مناسب برای فضاهای زیرزمینی به کار رفته است.
در سنگ هایی که زود دچار تغییر شکل می شوند، مزیت مهم شاتکریت آن است که می تواند به سرعت بر روی سطح تازه سنگ که در معرض هوازدگی در طی حفاری قرار می گیرد، پاشیده شود و مانع هوا زده شدن سطح سنگ شود.
شاتکریت مثل بتن ماده شکننده و با مقاومت کششی و خمشی محدود می باشد بنابراین شاتکریت را با سیستم توری فلزی مسلح می کنند، تا مقاومت کششی و شکل پذیری آن بهبود یابد.
مشکل نصب توری های فلزی در زمین های سست، زمان بر بودن پروسه نصب، هزینه بر بودن و ایجاد فضای خالی پشت توری ها، از جمله اشکلات استفاده از توری های فلزی می باشد که محققان را مجبور به استفاده از الیاف به جای توری فلزی در بیشتر موارد کرده است.
مزیت استفاده از شاتکریت الیافی در پروژه های فراوانی در سرتاسر دنیا به اثبات رسیده است.
وقتی پیشرفته ترین تکنولوژی در رابطه با شاتکریت الیافی مورد استفاده قرار می گیرد، اهمیت این موضوع دو چندان می شود.
کارایی شاتکریت الیافی به طور کلی برابر یا بهتر از استفاده از سیستم مش فولادی به صورت سنتی می باشد.
تفاوت استفاده از شاتکریت - توری فلزی و شاتکریت مسلح به الیاف در شکل نشان داده شده است. به طور کلی مزیت شاتکریت الیافی نسبت به شاتکریت - توری فلزی به صورت زیر می باشد.
ضخامت کمتری از شاتکریت مورد نیاز است.
شاتکریت الیافی در مقایسه با شاتکریت - توری فلزی، پیوند بسیار خوبی با سطح سنگ ایجاد می کند که باعث کاهش نفوذ آب به سازه و کاهش هوازدگی سطح سنگ می شود.
وقتی که از دستگاه های کنترل از راه دور خودکار برای پاشیدن شاتکریت استفاده می شود، ایمنی و ضریب اطمینان را چندین برابر می کند.
کنترل ضخامت شاتکریت راحت تر می باشد.
یک لایه مش در عمق های مختلفی از یک لایه شاتکریت قرار می گیرد و نمی تواند در سطح مقطع، در نواحی تحت کشش قرار بگیرد.
در صورتی که الیاف می تواند در تمام سطح فرا بگیرد بدون این موضوع که کشش در کجا اتفاق می افتد.
ریسک بالای خوردگی شبکه مش و پوسته پوسته شدن شاتکریت وجود خواهد داشت.
برای رسیدن به مزیت های بالا، روش شاتکریت مخلوط تر باید مورد استفاده قرار گیرد به این دلیل که در پروسه مخلوط خشک میزان پس ریز زیاد است.
پس ریز الیاف فولادی در پروسه مخلوط خشک 50 درصد، ولی در پروسه مخلوط تر حدود 10 تا 15 درصد می باشد.