مقایسه پروفیل فولادی و فایبرگلاس

بعضی از سازه ها به علت قرارگیری در معرض حمله سولفات ها، کلریدها و غیره دچار مشکل خوردگی هستند.

برای غلبه بر این مشکل، راه حل های مختلفی وجود دارد. می توان از فولادهای ضد زنگ که بسیار گران هستند استفاده نمود یا آن که پروفیل آهنی را با روش های متداول، محافظت الکتروشیمیایی کرد.

به کارگیری پوشش های ضد زنگ مانند رنگ های اپوکسی نیز از دیگر راه حل های متداول است. اما هرکدام از راه حل های فوق هزینه بر، زمان گیر و گاه بسیار دشوار یا غیر ممکن هستند.

اگر این قبیل هزینه های تعمیر و نگهداری و عمر کوتاه پروفیل های آهنی در ملاحظات اقتصادی لحاظ شود، ملاحظه می گردد که استفاده از آهن ارزان قیمت در مقایسه با آرماتورها و پروفیل های کامپوزیتی چندان هم به صرفه تر نیست.

آمارهای موجود حاکی از آن است که سالیانه در جهان بالغ بر ده ها میلیارد دلار صرف جبران خسارات خوردگی در سازه های دریایی، صنعتی و نظامی در مناطق مرطوب می شود.

نیاز به کاهش هزینه تعمیر و نگهداری سازه های عظیم و متعدد ساحلی و فراساحلی، مهندسان و سازندگان بناها را به سمت بهره گیری از مواد نوین سوق داده است.

کاربرد کامپوزیت های پایه پلیمری به همراه فایبر در صنایع و تأسیسات زیربنایی به دلیل وزن کم، استحکام بالا، مقاومت در مقابل خوردگی، نارسایی الکتریکی و غیره رشد فزاینده ای داشته است.

مقایسه پروفیل فولادی و فایبرگلاس:
معرفی الیاف های FRP:
به طور کلی FRP (فیبرهای پلیمری تقویت شده) نوعی ماده کامپوزیت متشکل از دو بخش اصلی فیبر یا الیاف تقویتی است که به وسیله یک ماتریس رزین از جنس پلیمر احاطه شده است.

نقش رزین در ساختار کامپوزیتی عبارت است از:

• تحمل نیرو.
• انتقال نیرو به الیاف ها.
• حفاظت از الیاف در مقابل صدمات فیزیکی و شیمیایی.
• مقاومت در برابر حرارت.